Rozdział XXXVII

Po napisaniu pierwszego posta na moim blogu, kilka godzin później dodałam kolejny. Nieoczekiwanie, pojawiło się bardzo dużo komentarzy. Ku mojemu zdziwieniu, były to same

komentarze pozytywne. Czytając je, czułam się strasznie podekscytowana. Nie spodziewałam się, że dostanę aż tak duży odzew na mój problem. Tak naprawdę, wszystkie odpowiedzi wzięłam sobie głęboko do serca i spędziłam dużo czasu na przemyślenia, ale jedna z nich naprawdę mi pozostała długo w pamięci :

 " Myślę , że szczera rozmowa z przyjaciółką dobrze ci zrobi bynajmniej jeśli to jest prawdziwa przyjaźń to przetrwacie to ale będzie na pewno ciężko bo brak najbliższej osoby jest trudny , a co do wyjazdu z chłopakiem myślę że powinnaś jechać na pewno będzie fajnie no i się bardziej zbliżycie do siebie . Mam nadzieje że pomogłam :D Pozdrawiam , Basia. :) "

Szczera rozmowa pomiędzy mną , a Domi... Dużo myślałam, jak w ogóle zacznę tą rozmowę. Sądzę, że gdy ją zobaczę, w oczach pojawią mi się łzy , a do głowy wpadną mi miliony zabawnych i smutnych sytuacji związanych z moją najlepszą przyjaciółką. Wtedy uświadomię sobie, że mogę ją stracić do końca życia. No tak... Jest Internet, Telefon, ale... Co z tego! Przecież przyjaźń to jest prawie jak związek. Na odległość nie ma to jakiekolwiek sensu. Nie wiemy co tak naprawdę robi nasza najbliższa osoba, z kim się zadaje, z kim spędza najwięcej czasu, gdzie bywa najczęściej, co robi w chwili, kiedy pisze z nami  sms'a? Często przeglądam przeróżne fora, gdzie nastolatki nie wiedzą co robić, kiedy chłopak , który mieszka od niej 200 km pyta ją o chodzenie. Gdy czytałam takie problemy, w głowie słyszałam tylko jedno słowo : "Żałosne". Teraz uświadamiam sobie, że takie coś może spotkać każdego z nas. Moja sytuacja jest dość podobna. A co jeśli Dominika znajdzie sobie we Francji inną, lepszą przyjaciółkę i nie będzie miała ochoty już ze mną pisać? Nie, nie, nie! Wyrzuć i zabij tą okropną myśl!...

Gdy usłyszałam dzwoniący dzwonek do drzwi, natychmiastowo wstałam z krzesła i poprawiłam rozwaloną pościel, który była jedną, wielką kulą, po czym powolnym truchtem skierowałam się na dół do kuchni. Gdy tylko zobaczyłam Dominikę, poczułam ucisk w brzuchu. W momencie , kiedy się zorientowała, że się w nią wpatruje, zamknęła mocno oczy i zaczęła histerycznie płakać. Podeszłam do niej szybko i przytulając ją czule , szepnęłam :

- Kocham cię i nigdy nie przestanę. Jesteś dla mnie jak siostra.

- Nie chcę cię stracić! - krzyknęła jękliwym głosem.

- Nie stracisz. Po prostu rozstaniem się na kilka miesięcy. Obiecuję, że gdy tylko będą ferie, przyjadę do ciebie. - odparłam, próbując ją pocieszać,a zarówno czując w sercu ból.

- Ale... Ale do ferii jest jeszcze dużo czasu. Nie poradzę sobie bez ciebie przez tak długi okres  - rzekła wycierając łzy ręką.

- Z pewnością sobie poradzisz! Jesteś najwspanialszą przyjaciółką jaką mam! Nikt nigdy mi cię nie zastąpi!- oznajmiłam przytulającą ją jeszcze mocniej.

- Dziewczyny, zrobiłam dla was pyszną pizzę! - dodała mama, próbując umilić sytuację.

- Zjesz kawałek? - zapytałam po chwili z lekkim uśmiechem.

- Tak - odpowiedziała cicho, cała czerwona i zapłakana.

- Nic się nie martw. Jakoś sobie poradzimy. Jesteśmy najlepszy przyjaciółkami i nawet taka głupia przeprowadzka nie złamie naszej przyjaźni.

- Na pewno? - mruknęła.

- Oczywiście, że tak! Chodź, bo pizza nam wystygnie - odrzekłam, chwytając ją za rękę.

***

Po tym jak z większym entuzjazmem zjadłyśmy pizzę, skierowałyśmy się obie do mojego pokoju. Ja usiadłam na krześle przy biurku, a Domi na skrawku łóżka. Było po niej widać, że chce mi coś powiedzieć, ale nie potrafi z siebie tego wydusić. Idąc na odwagę, rozpoczęłam rozmowę z dużym uśmiechem :

- Założyłam bloga.

- Co takiego? - spytała zdziwiona.

- Bloga. Taki... wirtualny pamiętnik! - stwierdziłam.

- Publiczny? - kontynuowała nadal lekko zszokowana.

- Tak. Moim czytelnicy są wspaniali. Tacy mili i kulturalni. Kocham ich - dodałam z błyskiem w oczach.

- Nie boisz się, że ktoś z okolicy to przeczyta? 

- Pewnie, że nie! Przecież nie piszę tam swojego nazwiska, ani miejscowości zamieszkania. Więc skąd niby ktoś miałby zgadnąć, że "Ja to ja" ? 

- No w sumie... - burknęła.

- Chcesz zobaczyć? - dodałam.

- Jeśli się na to zgadzasz, to... czemu by nie?

Gdy załączyłam laptopa aby pokazać Dominice bloga, zauważyłam że mam kilka niezaakceptowanych komentarzy. Nie zastanawiając się długo, postanowiłam je zaakceptować na oczach Domi. Gdy tylko zobaczyłam treść jednego z komentarzy, szybko zminimalizowałam stronę z nadzieją, że nie zobaczyła go Dominika. Po jej twarzy, zorientowałam się, że prawda była przeciwna...

- Ten blog to jakaś żenada! Usuń go! Nie masz prawa nic tam o mnie pisać!- wykrzyczała głośno.

- Nie mam pojęcia kto mógł coś takiego napisać! W ostatnim poście, pisałam tylko, że nie mogę sobie poradzić z twoją przeprowadzką. Uwierz mi! Nic negatywnego o tobie się nie pojawiło się na tym blogu. Byłabym głupia, gdybym coś napisała o tobie złego!

- To jak wytłumaczysz to, że ktoś nazwał mnie debilką i żałosną nastolatką?! -  burknęła złością.

- To pewnie jakiś głupi hejt! - odpowiedziałam zirytowana.

- Masz usunął ten komentarz i w ogóle ten cały blog! 

- Usunę ten komentarz, ale bloga nie. Ten blog jest dla mnie bardzo ważny. Tak jakby jest cząstką mnie - westchnęłam.

- Proszę cię Domi! Jesteś moją najlepszą przyjaciółką i nie chciałabym się z tobą pokłócić o tak żałosną sprawę - kontynuowałam zmartwiona.

- Ale... Ale obiecuj, że nic nie będziesz już pisała na mój temat. Nic! Rozumiesz? 

- No już dobrze...Ale pamiętaj, że jesteś moją najlepszą przyjaciółką i nigdy nie napisałabym nic o tobie, co byłoby nie odpowiednie. 

W tym momencie, poczułam wibrujący telefon znajdując się w mojej kieszeni. Na wyświetlaczu ujrzałam zdjęcie Kuby, więc natychmiastowo  nacisnęłam na zieloną słuchawkę.

- Cześć Kochanie - odparłam z uśmiechem na twarzy.

- Hej Skarbie. Jest u ciebie Dominika? - zapytał szybko.

- Owszem, a coś się stało? - zapytałam zdziwiona.

- Możecie przyjechać teraz do pobliskiego parku?

- Teraz?! Przecież jest już wieczór! - rzekłam.

________________________________*_________________________________

Tak jak zauważyli była dość DŁUGA PRZERWA :) I nie będę tu Was oszukiwać, że teraz tak nie będzie... Blog traci sens. Wiem. Ale po prostu nie chce stracić tego ''wolnego pióra w pisaniu". Już teraz jak nie pisałam miesiąc, było mi okropnie trudno cokolwiek napisać, a co by było gdybym nie pisała np. 3 miesiące?! Nie wyobrażam sobie tego... 

O kolejnym będę informować na Fb i na asku :)

Trzymajcie się i do kolejnego :

Gdyby ktoś jeszcze nie czytał : zapraszam na bloga Natalii : http://pastelowe-zycie-natalia.blogspot.com/