Rozdział VII

Rozdział VII

Nie mogłam uwierzyć, że w drzwiach ujrzałam blondyna o niebieskich oczach, z którym tak bardzo od dawna chcę porozmawiać. Zrobiłam się czerwona na twarz  i zaczął mnie boleć brzuch. Stałam pod tymi drzwiami jak nieprzytomna.

- Czym mogę ci w czymś pomóc? - zapytał zdziwiony.

- Yyy, przepraszam, pomyliłam numery domów!- oznajmiłam zdenerwowana.

- Nic się nie stało! - odpowiedział z uśmiechem na twarzy.

W tym momencie w drzwiach niespodziewanie pojawiła się Domi. Moja mina była niedopisania! Z nerwów i zakłopotania, zaczęłam uciekać z powrotem do domu. Dominika pobiegła za mną. Choć nie miałam ochoty z nią rozmawiać, moja sprawność fizyczna nie pozwalała mi dalej biec... Musiałam się zatrzymać i odpocząć.

- Natalia, chciałam ci to wszystko wytłumaczyć!- krzyknęła zmęczona.

- Domi, mam już dość tych tajemnic! - oznajmiłam złośliwie.

- Przepraszam, ale nie mogłam ci tego powiedzieć od razu... Nie wiedziałam, że Kuba otworzy ci drzwi! - powiedziała.

- Co?! Jaki Kuba?! Kim on w ogóle dla ciebie jest?! Chłopakiem?!- zapytałam zdenerwowana.

-Nie, bratem... - odpowiedziała cicho.

-Bratem?! To niemożliwe!

-Właśnie dlatego nie chciałam ci o tym mówić. Jestem zupełnie inna niż mój brat! On zachowuje się jak by był ostatnim człowiekiem na tej planecie, a ja jestem cicha i samotna...  Kuba się  nawet mnie wstydzi!- odrzekła.

-Dobrze, ale nadal mi nie powiedziałaś, kim jest tajemniczy przyjaciel... - westchnęłam.

-Natalia, jedynym chłopakiem który miał ze sobą różę, był mój brat! Byłam zszokowana, kiedy to ujrzałam! Nie mogłam uwierzyć, że mogłaś się umówić z takim typem jak on! Jesteście zupełnie inni od siebie...- oparła.

-To niemożliwe!!! Nie mogę pojąć tego, że przez cały czas pisałam z chłopakiem, z którym od dawna chciałam porozmawiać w szkole ... Sądziłam, że pasujemy do siebie jak dwie krople wody!- krzyknęłam ze smutną miną.

-Jak widać nie znasz go za dobrze... 

-Muszę już iść. Proszę, nie pisz i nie dzwoń do mnie przez jakiś czas. Chcę zapomnieć jak najszybciej o tej sprawie... - oznajmiłam przytłoczona.

-Dobrze, tylko proszę, nie gniewaj się na mnie...- odparła przytulając mnie.

-Spróbuję...- westchnęłam powoli odchodząc.

***

Kiedy wróciłam do domu, wbiegłam szybko do swojego pokoju i zamknęłam głośno drzwi na klamkę. Miałam dosyć całego świata i ludzi którzy żyli wokół mnie. Wtuliłam się w swoją poduszkę i zaczęłam śpiewać refren swojej ulubione piosenki, aby się uspokoić i choć przez chwilę zapomnieć o wszystkim... Jednak ta chwila nie trwałą długo, ponieważ dostałam nowego smsa od tajemniczego przyjaciela. Zaczęłam odczytywać tą wiadomość, z wielką niechęcią, myśląc , że to kolejna prośba o spotkanie. Ku mojemu zdziwieniu był to sms zupełnie innej treści jak myślałam:

*" Kocham cię na zawsze! Choć nie mogę cię zobaczyć, czuję, że jesteś tą jedyną.  Przepraszam , ale nie mogę tak dalej żyć. Mam nadzieję, że nie zapomnisz o mnie... Twój 'TP' . "*

Gdy go w całości przeczytałam, pierwsza myśl jaka mi przyszła to taka, że Domi wszystko mu powiedziała... Wyłączyłam telefon i rzuciłam nim o ścianę. Nie mogłam zdać sobie sprawy, że straciłam najbliższą mi osobę... Próbowałam zasnąć z nadzieją o lepsze jutro, jednak moje serce było złamane na dwa kawałki... 

***

Rano obudziła mnie mama idąc pierwszy dzień do pracy. Przygotowała mi kanapki, a także napisała mi listę zakupów jakie mam zrobić. Kiedy się już ubrałam i doprowadziłam do normalnego wizerunku, włączyłam telefon ,aby sprawdzić godzinę. W liście 'nieodczytanych wiadomości' miałam, smsa od Dominiki. Gdy go przeczytałam, myślałam, że jeszcze się nie obudziłam i nadal śpię. Jednak to była rzeczywistość...

_________________________________________________________

Tak jak obiecywałam na Facebooku dodałam dzisiaj nowy rozdział ! :) Przepraszam, że tak późno , ale jestem dziś dość leniwa :P

W następny rozdziale będzie smutna scenka w które łzy są gwarantowane ! :(

Jak sobie ją wyobrażam to mi się już płakać chcę. :( !

Jak będzie co najmniej 30 komentarzy , napiszę kolejny, ponieważ ostatnio nie komentujecie :( . Muszę wiedzieć że ktoś to czyta wgl . :D 

Do następnego <3 .