Rozdział IX

Rozdział IX

Bez zastawiania się, wyszłam przed dom zgodnie z prośbą zamykając oczy. Przyznam szczerze, byłam lekko przestraszona. W końcu stałam, tak po prostu na środku mojego chodnika nie wiedząc co może na mnie czekać... Nie minęła minuta, odkąd zamknęłam oczy, poczułam delikatny dotyk mojego policzka. Miałam małe ciarki, a z mojego czoła leciał wodospad potu. Zaczęłam więc, otwierać powoli oczy. Nie widziałam przed sobą zupełnie nikogo, oprócz  ciemności.  Zaczęłam wolno odwracać się do tyłu. Nagle ktoś mnie zatrzymał i złapał za rękę. Zacisnęłam powieki czując niebezpieczeństwo i strach. Jednak po chwili ktoś się odezwał:
- Spokojnie, nic ci nie zrobię.- oznajmił znany mi głos.
- Kuba? To ty?!- zapytałam przestraszona.
-No tak, a kto by inny.- odparł lekko się śmiejąc.
-Przepraszam, ale przestraszyłam się trochę.
-No choć tu...- odrzekł przytulając mnie ciepło.
Kiedy  mnie przytulił , oprócz szczęścia poczułam bezpieczeństwo, którego tak bardzo mi brakowało... 
Ten moment jednak nie trwał wiecznie, ponieważ mama wyszła przed dom i zaczęła się o mnie niepokoić. Podczas krępującej sytuacji z mamą, zaprosiłam Kubę niechętnie do domu. Gdy weszliśmy do środka, Kuba od razu chciała ze mną poważnie porozmawiać. 
- Czemu nie mogłaś mi od razu powiedzieć że 'ty to ty' ?! - zapytał zdziwiony.
-No, a jak myślisz?! Nie widzisz, że pochodzimy zupełnie z innych bajek?! Ty jesteś popularny w szkole , masz wiele przyjaciół, pieniądze, a ja?! Wręcz przeciwnie... Kuba, kocham cię, ale nie możemy się dale oszukiwać , że wszystko jest pięknie i ładnie! Może sercem pasujemy do siebie, ale wyglądem wewnętrznym nie.
-Natalia, nie obchodzi mnie to ile masz pieniędzy, czy przyjaciół! Liczy się to co nas łączy! Czyli wzajemna miłość! Nati, kocham cię!- odparł przybliżając swoje usta do moich.
-A twoi znajomi?! Wiesz, co oni o tobie pomyślą, jak dowiedzą się, że się ze mną zadajesz?! Nie, nie , nie... - powiedziałam oddalając się szybko.
-Ich zdanie mnie nie obchodzi! Liczysz się tylko ty!
-Wiesz, może i mówisz prawdę, ale dla mnie i tak to za szybkie tempo. Znamy się kilka miesięcy i to jeszcze przez internet... Może najpierw, zapoznajmy się lepiej...  
-No dobra... To... Kumple?- zapytał z uśmiechem na twarzy.
-Tak, na razie kumple!- odpowiedziałam odwzajemniając uśmiech.
***
Rano obudziłam się nareszcie z dobrym humorem . Gdy przypomniałam sobie wczorajszy wieczór, poczułam motylki w brzuchu. Jednak, nie mogłam od razu obiecać mu, że będziemy razem. Nie jestem łatwą dziewczyną, która po dwóch miesiącach znajomości, od razu godzi się na związek. Choć go kocham, nie jestem do końca pewna, czy coś z tego wyjdzie... Zbyt wiele nas dzieli, a za mało łączy...
Po szybkim, porannym prysznicu, ubrałam na siebie czarne, długie jeansy i niebieską bluzkę, z kolorowym napisem. Złapałam za plecak i zeszłam po schodach, aby zjeść śniadanie. Niespodziewanie, mamy nie było już w domu.Trudno było mi się przyzwyczaić z tym, że chodzi do pracy...Napisała do mnie  jedynie ,wiadomość na starym paragonie, ze supermarketu:
" Śniadanie masz na stole. Wrócę dziś późno. Nie otwieraj nikomu drzwi. Odrób lekcje i czekaj na mnie w domu. Mama."
Nie zdziwiłam się treścią tej wiadomości. Matka po raz kolejny uważa mnie, za dziesięciolatkę mającą zero rozumu. Przepraszam, mam szesnaście lat i chyba wiem, że powinnam odrobić lekcje i nie otwierać obcym!!! Czasami zastanawiam się, czy to w ogóle jest moja matka...
***
Po zjedzeniu zimnych tostów, wyszłam z domu kierując się do szkoły. Szłam, z uśmiechem oczekując kolejnego, miłego spotkania z Kubą. Nie mogłam się doczekać, kiedy po raz kolejny przytuli mnie ciepło. Kiedy się już zbliżałam, do ławki na której zawsze siedzi, z kolegami, ogarnął mnie wielki stres. Gdy wszyscy zauważali , że idę w ich stronę , krzyknęłam:
-Hej, Kuba!
W tym momencie grupa siedzących nastolatków koło niego, zaczęła się śmiać. Poczułam się fatalnie! Nie wiedziałam co mam zrobić... Spojrzałam na Kubę, jednak on nie ukazywał żadnej reakcji...
________________________________________________________
Koniec . :) Wiem, że zakończenie troszkę głupie , jednak musiałam tak napisać aby nie wydać oczywiście kolejnej części. :D NO BO W KOŃCU JA TO JESTEM JAK REKLAMA W POLSACIE :D. Myślę, że się podoba. Próbowałam napisać ten rozdział dłuższy, ponieważ wiele osób uważało, że są za krótkie. O nowym rozdziale informuje tylko na FANPAGE :) . Więc, zapraszam do polubienia. :)
PISZCIE CO SĄDZICIE O ROZDZIALE :* . W NASTĘPNYM ROZDZIALE , STANIE SIĘ COŚ SMUTNEGO :( . ( NIE , NIE ON NIE UMRZE :D HAHA ) .
Do następnego , paaa ;*