Rozdział XIV

 Rozdział XIV

W piątkowy ranek , obudziłam się z uśmiechem na twarzy. Po raz pierwszy nie myślałam o moich problemach. Wydaje mi się, że jest to spowodowane jutrzejszym wyjazdem do Francji...

Gdy wstałam  z łóżka pełna energii, spojrzałam przez okno jaką mamy dziś pogodę. W oddali zauważyłam mojego sąsiada wychodzącego z psem na spacer, więc stwierdziłam że pogoda zaczyna się stopniowo poprawiać. Wyjęłam z szafy niebieski sweterek z różową kokardką, długie, ciemne jeansy i białą bluzkę z napisem. Kiedy się już ubrałam, zeszłam po schodach do kuchni. Mamy już nie było. W sumie to dobrze, bo nie muszę wysłuchiwać jej argumentów na temat mojego złego zachowania. Na stole, zastałam dwie kanapki z dżemem. Chwytając talerz, sięgnęłam również po sok pomarańczowy, który było tuż obok... Piętnaście minut później, byłam już gotowa do wyjścia. Ubrałam szybko na siebie czarne trampki i granatową kurtkę. W drodze do szkoły, przypomniałam sobie, że muszę przeprosić Kubę. Jednak, kiedy wspomniałam sobie, że muszę podejść do tej grupy nastolatków, wszystkie chęci zniknęły. Miałam nadzieję, że nie zachowa się jak ostatnio i nie będzie się wstydził ze mną rozmawiać...
Gdy w oddali zauważyłam siedzącego samotnie Kubę, ulżyło mi... Cały stres minął, ale nadal bałam się do niego podejść. Szłam powoli, aby mógł mnie zauważyć. Chciałam zobaczyć, jak zareaguje na mój widok.Gdy mnie w końcu zauważyła, wstał z ławki na której samotnie siedział i lekko się uśmiechnął. W tym momencie poczułam motylki w brzuchu. Uśmiechnęłam się szeroko i zaczęłam szybko do niego podchodzić:
- Cześć!- krzyknął.
- Hej! Kuba, musimy porozmawiać... - oznajmiłam.
- Jeśli chodzi ci o tamten wieczór... - westchnął zestresowany.
- Tak, właśnie o to mi chodzi. - wtrąciłam się szybko.
- Postąpiłem źle i nie powinienem cię tak zranić.- odparł ,dotykając mojego ramienia.
- To ja postąpiłam źle ! Nie wiedziałam nic o tym co knuje Dominika...
- Czyli to co mi mówiła to nie prawda?!-zapytał zdziwiony.
- Tak. Była o ciebie zazdrosna. W ogóle po co ja ci to mówię. Kuba, przepraszam cię! Myślałam, że jesteś kolejnym chłopakiem, który chce wykorzystać mnie na każdy sposób.-powiedziałam przytulając go ciepło.
- Natalia, nigdy więcej  już tak nie myśl. Kocham cię!- odrzekł całując mnie w usta.
- Ja ciebie też. Proszę, zacznijmy wszystko od nowa... - oznajmiłam.
- Dobrze. To może, spotkajmy się dziś wieczorem!
- Nie, dziś nie mogę. Nie mówiłam ci , ale jutro lecę do Francji... Muszę się pakować.- westchnęłam ze smutną miną.
- Jak to?! Po co?!- zapytał oburzony.
- Moja matka stwierdziła, że wyjazd do ciotki na wieś dobrze mi zrobi. Kuba, obiecuje ci że codziennie będziemy ze sobą w kontakcie! To tylko tydzień... 
-Dla mnie tydzień jest jak wieczność!- krzyknął.
- Przepraszam, ale nic na to nie poradzę. Ja również będę bardzo tęsknić za tobą.
- Proszę, pisz i dzwoń do mnie codziennie. W nocy, rano o każdej porze!- oznajmił lekko się śmiejąc.
- Oczywiście! - odpowiedziałam z uśmiechem.
***
Po naszej porannej rozmowie, rozeszliśmy się do naszych klas na lekcje. Rozmawialiśmy ze sobą na każdej przerwie. Kuba zaczął powoli unikać swoich przyjaciół. Cieszyłam się z tego , ale równie dobrze smuciłam, ponieważ nie chciałam go cały czas 'trzymać na smyczy'.
Gdy wróciłam zmęczona ze szkoły, mama zaczęła odgrzewać mi obiad. Wspominałyśmy trochę o czasach, kiedy razem z ojcem jeździliśmy do cioci na wieś.  Zaczęłyśmy się ze sobą powoli dogadywać, jednak nie okazywałam do niej wielkiej miłości jak kiedyś. Po smacznym obiedzie, poszłam do swojego pokoju i zaczęłam dokańczać pakowanie. W czasie małych przerw na deser, pisałam w pamiętniku.KLIKNIJ TU , ABY PRZECZYTAĆ KARTKĘ Z PAMIĘTNIKA... Wydaje mi się, że na długo zapamiętam ten dzień. W końcu byłam szczęśliwa! Gdy o nim myślę, przypomina mi się każdy jego dotyk, gest, słowo. Czuję nadal jego usta, dłonie na moim ciele... Coś wspaniałego! 
***
O godzinie 5:30 obudziła mnie mama. Gdy wstałam zaspana z łóżka, ujrzałam na walizce bilet. Podeszłam do niej z  zamrużonymi oczami i  przeczytałam, że o dziewiątej mam wylot do Francji. Przyznam szczerze, to trochę mnie pobudził do ogarnięcia się...  Wzięłam szybki prysznic, zrobiłam krzywego warkocza ,pomalowałam usta bezbarwną pomadką , a następnie przebrałam się w ciepły, kolorowy sweterek i czarne rurki. 
Chwyciłam za uchwyt walizki i ruszyłam do kuchni. Tam zjadłam dwie bułki z szynką i wypiłam malinową herbatę, po czym zadzwoniłam po taksówkę. Czekałam na nią około dziesięciu minut...

_______________________________*_________________________________

Myślałam, że zacznę pisać już relację z Francji ,jednak zbyt dużo czasu by mi to zajęło. 
Starałam się w tym rozdziale  poprawić wszystkie błędy jakie mi pisaliście :) Czyli, starałam się pisać bardziej opisowo , dłużej itp. :) PODOBA SIĘ ? :) PISZCIE KONIECZNIE :*
PAPA <3
( O NOWYM ROZDZIALE INFORMUJE NA FACEBOOKU :) )
PROSZĘ KONIECZNIE PISZCIE CO SĄDZICIE O ROZDZIALE. KOMENTARZE MNIE MOTYWUJĄ DO DALSZEJ PRACY :-) POD OSTATNIM BYŁO BARDZO MAŁO  ;(...