Rozdział XVII

Rozdział XVII

Kiedy wróciłam po rozmowie z Danielem do mojego pokoju, przebrałam się w luźne ubrania i postanowiłam wybrać się na krótki spacer po okolicy. Sięgnęłam do walizki po cienki sweter , niebieską bluzkę z napisem i ciemne rurki. Pogoda za oknem była przyjemna, więc postanowiłam założyć do tego niebieskie baleriny, które od dłuższego czasu leżały na końcu mojej szafy. Wychodząc z sypialni, odruchowo spojrzałam na godzinę w telefonie, gdzie przy okazji zauważyłam , że otrzymałam nowego sms'a od Kuby. Uśmiech od razu pojawił mi się na twarzy i z przyjemnością zaczęłam odczytywać jego treść z której wynikło , że mam o nic nie pytać tylko wyjść przed dom. Byłam lekko zdziwiona, lecz z ciekawości nie zastanawiałam się

dłużej i wyszłam jak najszybciej przed dom. Gdy otwierałam drzwi wyjściowe, przeszedł mnie mały dreszcz. Nie wiedziałam kompletnie czego się spodziewać. Jednak ku mojemu zdziwieniu, nikogo nie było na zewnątrz, prócz bawiących się kotów należących do cioci. Usiadłam na jednym ze schodków przy drzwiach , po czym podparłam głowę na łokciach. Miałam mętlik w głowie. Byłam zupełnie zagubiona. Zastanawiałam się czy powinnam tu dalej czekać, czy  iść na zaplanowany spacer po okolicy.Po pięciu minutach, zauważyłam że to co robię jest bezsensu. Wstałam i ruszyłam powoli w stronę pobliskich sklepików. Idąc przypomniały mi się wszystkie chwile spędzone tu z rodzicami. Gdybym mogła , cofnęłabym czas. Czasami pragnę powrócić do stanu małej dziewczynki w warkoczykach . Wtedy, nie przejmowałam się opinią innych, wyglądem i tym co mnie otacza. Liczył się dla mnie tylko i wyłącznie dobrze spędzony czas z najbliższymi...
Wędrowałam, podziwiając piękne, kolorowe domki w których zawsze chciałam zamieszkać. Wspominałam czasy, kiedy razem z Danielem planowaliśmy nasze wspólne zamieszkanie właśnie w jednym z nich.Teraz się z tego śmieję, ale dziewięć lat temu brałam to dość na poważnie.
Kiedy rozmyślałam o różnych rzeczach, nagle zwolnił koło mnie jeden z przejeżdżających samochodów. Przyznam szczerze, okropnie się przestraszyłam. Droga była prawie pusta, więc jadące auto było czymś rzadkim. Starałam się tym nie przejmować i iść dalej, jednak niespodziewanie samochód się zatrzymał i ktoś z niego wysiadł. Na początku nie widziałam kto z niego wysiadł, lecz moja ciekawość nie wytrzymała i szybkim ruchem odwróciłam się do tyłu. Nie mogłam uwierzyć, że osobą która wysiadła z auta był Kuba ! Przez pierwsze dziesięć sekund ,wpatrywałam się w niego jak zamrożona, ale kiedy dotarło do mnie że Kuba jest ode mnie kilka kroków dalej ,od razu wskoczyłam mu w ramiona. Nie myślałam nawet ze szczęścia jak się tu znalazł. 
- Niespodzianka ! - krzyknął po chwili z uśmiechem na twarzy.
- Nawet nie wiesz jak się cieszę tym  że tu jesteś . - oznajmiłam wtulając się w jego bluzę.
- Musiałem tutaj przylecieć, bo dłużej nie mogłem wytrzymać bez ciebie. - westchnął.
- Kocham Cię. - odparłam szczęśliwie.
- Ja Ciebie też.- odpowiedział całując mnie delikatnie w usta.
- Skąd masz w ogóle ten samochód ? - zapytałam zdziwiona.
- Wynająłem na parę dni. Pomyślałem, że moglibyśmy się wybrać na kilka dni do Paryża. Słyszałem, że znajduje się kilka godzin drogi stąd.
- Zgadza się, ale co na to powiedzą moja ciocia i wujek. W końcu ich zdanie też się musi liczyć. - stwierdziłam lekko zawiedziona.
- Na pewno się zgodzą ! Przecież jesteś moją dziewczyną. - odparł chwytając mnie za rękę.
- Mam taką nadzieję. - zaśmiałam się cicho.
***
Po tym jak chwilę porozmawialiśmy na spacerze, postanowiliśmy wrócić do domu, aby Kuba poznał ciocię i wujka. Miałam nadzieję, że będzie miał też okazję zapoznać się z  Danielem, który jest dla mnie bardzo bliski.
 Gdy wchodziliśmy do domu, miałam małe obawy do tego jak domownicy zareagują na wizytę Kuby. Chwyciliśmy się za rękę i usiedliśmy na sofie w salonie. Z kuchni dobiegały głośne hałasy, więc wiedziałam że ciocia i wujek są w domu. Zawołałam ich głośno i w ciszy czekałam na ich przybycie. Oboje się stresowaliśmy ich reakcją, ale nie było już odwrotu...
- Nareszcie jesteś ! - krzyknęła ciocia.
- Przepraszam , ale ... Yyyy... Spotkałam mojego chłopaka. Znaczy on przyleciał do Francji specjalnie dla mnie.- odrzekłam nie potrafiąc ułożyć zdania.
- Co ? To twój chłopak ? Nic nam nie opowiadałaś, że masz chłopaka. Gdzie on teraz zamieszka na tyle czasu ? - zapytał zdziwiony wujek.
- Wiem, nie opowiadałam nic o Nim, ale po prostu nie było takiej okazji. Właśnie, mam takie pytanie... Czy Kuba mógłby zamieszkać u mnie w pokoju do końca naszego pobytu ? 
- No oczywiście, ale co na to twoja mama ?!- westchnęła zagubiona ciotka.
- Ona nic o tym nie musi wiedzieć. Ciociu proszę, to tylko kilka dni ! - oznajmiłam.
- No nie wiem... - powiedziała niepewna. 
- Lucyna, daj dzieciakom poszaleć ! W końcu ty też kiedyś miałaś szesnaście lat i w głowie tylko chłopaków. - wtrącił się wujek.
- No dobrze.- odpowiedziała  śmiejąc się głośno.
- Dziękuję, dziękuję, dziękuję ! - wrzasnęłam radośnie przytulając ich obu.
- Tylko nie szalejcie za bardzo . - westchnęła .
- Obiecujemy. - odparł z uśmiech na twarzy Kuba.
***
Po tym jak wypakowaliśmy z bagażnika rzeczy Kuby, poszliśmy do mojego pokoju. Zaczęliśmy się wygłupiać i łaskotać . Oboje byliśmy pod wpływem wielkiego szczęścia i radości. Podczas jednego z pocałunków ,niespodziewanie zaszło coś więcej...

_____________________________________________________________

NO I WRESZCIE JEST :) ! STARAŁAM SIĘ PISAĆ JAK NAJDŁUŻEJ I PISAĆ Z OPISAMI TAK JAK MI RADZICIE :) KONIECZNIE PISZCIE CO SĄDZICIE O ROZDZIALE :)
KARTKĘ Z PAMIĘTNIKA Z TEGO DNIA CO BYŁ W TYM ROZDZIALE MOŻECIE PRZECZYTAĆ TU --- > KLIKNIJ TU ABY PRZECZYTAĆ KARTKĘ Z PAMIĘTNIKA 
TRZYMAJCIE SIĘ I CZEKAJCIE NA NOWY :***

ZAPRASZAM DO WZIĘCIA UDZIAŁU W  KONKURSIE NA BLOGU :)
http://internetowa-milosc.blogspot.com/p/konkurs.html