Rozdział XXI

Rozdział XXI

Nagle w oddali zauważyłam Justynę całującą się z jakimś chłopakiem. Ulżyło mi, że nie był to Kuba. Spojrzałam na Daniela. Po jego minie widoczna był ogromna złość. Kiedy tylko zauważyłam, że zaczął próbować się do nich zbliżyć i zrobić wielką aferę, dotknęłam jego ramienia i powiedziałam :
-Ona nie jest Ciebie warta.

- Zaraz jej coś zrobię ! - krzyknął zdenerwowany.
- Nie warto. Poszukajmy Kuby i wracajmy do domu - odparłam spokojnie.
- A co z nią  ? - zapytał.
- Zostawimy ją tutaj - odpowiedziałam.
- Przecież nie możemy ! - westchnął zdziwiony.
- To masz zamiar poczekać, aż się przestaną się całować i wrócić z nią do domu jakby niby nic się nie stało ?! - burknęłam.
- No nie. Muszę jej powiedzieć co o niej myślę !
- Odpuść sobie. Możesz sobie tylko narobić kłopotów. Wystarczy, że nie będziesz  się z nią kontaktował. Niech wie co straciła...
- W sumie masz rację.

***

Po tym jak odnaleźliśmy Kubę przed clubem, pojechaliśmy do domu. Kiedy tylko Kuba zapytał mnie gdzie jest Justyna, odpowiedziałam  ,że po prostu chciała zostać dłużej i stwierdziła , że wróci sama taksówką. Nie chciałam poruszać tego tematu w drodze powrotnej, ponieważ widziałam , że Daniel jest mocno załamany. Bardzo mi go było żal. Nie zasługuje na takie traktowanie. W końcu ta dziewczyna zachowała się żałośnie. Przyszła z chłopakiem na imprezę, a podczas jego krótkiej nieobecności  , zaczęła zabierać się za innych. 
Gdy tylko zajechaliśmy do domu, Daniel szybko poszedł do pokoju i zamknął się na kluczyk. W sumie nie zdziwiłam się jego zachowaniem, ponieważ sama bym zrobiła podobnie. 
- Co mu się stało ? - zapytał zdziwiony Kuba.
- Wszystko Ci opowiem w naszym pokoju ... - odpowiedziałam spokojnie, otwierając drzwi od sypialni.
- Opowiadaj - westchnął siadając na skrawku łóżka.
-  Justyna go zdradziła - odparłam. zdejmując z ręki biżuterię.
- Co ?! - wyskoczył zszokowany.
- Wcale mnie to nie zdziwiło. Mówiłam Ci , że ta dziewczyna mi się wcale nie podoba - oznajmiłam pewnie.
- Ale kiedy to się w ogóle stało ? - wtrącił.
- Kiedy ty niespodziewanie wyszedłeś przed club.
- Przecież nie było mnie co najmniej dziesięć minut - burknął.
- To wystarczająco dużo czasu, aby zacząć  się obściskiwać z jakimś chłopakiem - stwierdziłam banalnie.
- No tak - mruknął.
- I co teraz zrobimy ? - zapytałam.
- My nic. Przecież to nie nasza sprawa.
- Ale sprawa mojego kuzyna - wtrąciłam.
- Co niby chcesz zrobić ? 
- Porozmawiać z tą całą Justyną i wyjaśnić  sprawę. Przecież Daniel to nie zabawka , że możesz się nią pobawić i później zostawić !
- Wątpię , że będzie miała ochotę  z tobą rozmawiać.
- Niestety, będzie musiała... Nie zostawię tego tak szybko. Musi go przynajmniej przeprosić.
-  Chyba sobie kpisz ?! - zaśmiał.
- Niby czemu ? - spytałam zdziwiona.
- Po tym jak się zachowała, to wątpię ,że będzie miała chęci go jeszcze przepraszać.
- Zobaczymy...

***

Nastał ranek... Wstałam o godzinie dziesiątej, po czym wybrałam się na śniadanie. Kuba jeszcze spał, więc aby go nie obudzić , ubrałam na siebie cicho szlafrok i zeszłam na dół po schodach do kuchni. Tam siedziała już ciocia z wujkiem :
- Dzień Dobry - powiedziałam z uśmiechniętą  miną.

- Dzień Dobry skarbie. Jak było na imprezie ? - zapytała ciocia.

- Hmmm, dobrze - oznajmiłam niepewnie. 

- Wiesz może czy Daniel już wstał ? - zapytał wujek.

- Nie, niestety nie - odpowiedziałam.

- To bardzo dziwne, że jeszcze go tu nie ma. Zazwyczaj wstaje o siódmej rano - mruknęła pod nosem ciocia.

- Może po prostu śpi dłużej, ponieważ wróciliśmy późno z imprezy - odrzekłam.

- Być może - wtrącił, otwierając najświeższą  prasę.

- Kochanie , przygotuje dla was kanapki z szynką. Może być ? - zapytała ciocia, otwierając lodówkę.

- Oczywiście. Bylibyśmy ogromnie wdzięczni - odpowiedziałam miło.

- To ty w tym czasie idź obudź tych śpiochów - dodała lekko się śmiejąc.

- Dobrze - odpowiedziałam kierując się do mojego pokoju.

Kiedy czekały mnie ostatnie kroki do mojej sypialni, nagle zobaczyłam wychodzącego ,ze swojego pokoju Daniela :

- Cześć - odparł zaspany.

- Cześć. Jeszcze się nie wyspałeś ? - zapytałam zdziwiona.

- Nie spałem prawie pół nocy. Rozmawiałem z Justyną przez telefon - burknął.

- I co ? Wyjaśniła Ci przynajmniej czemu Cię zdradziła ?

- Yhym ... - mruknął cicho.

- Daniel, możemy porozmawiać normalnie ? Jak człowiek z człowiekiem ?! - odrzekłam zdenerwowana.

- Sorry, ale nie mam ochoty.

- No tak. Przepraszam Cię bardzo , że zabieram Twój cenny czas - powiedziałam zirytowana.

Weszłam do pokoju strasznie zdenerwowana. Na szczęście Kuba już nie spał. Usiadłam na krzesełku znajdującym się koło małego stoliczka i odparłam :

- Już nie wiem co o tym myśleć.

- O czym ? - zapytał zakładając na siebie bluzkę.

- O tej sprawie z Danielem i Justyną...

- Dziewczyno , nie przejmuj się tym tak ! - krzyknął zdenerwowany.

- Jak mam się nie przejmować, kiedy Daniel nie chce ze mną już nawet rozmawiać ?

- Może po prostu nie ma nastroju ? 

- Jasne ! Czyli już nawet z tego powodu nie będzie jadł ?! 

- Przesadzasz... Ma po prostu zranione serce... Odpuść sobie - oznajmił.

-  Wiesz, masz rację ! Nie będę się już nim przejmować. W końcu przez nich się pokłócimy i tyle z tego będzie - odrzekłam.

- W końcu - westchnął przytulając mnie mocno.

***

 Zaraz po tym , jak przebraliśmy się w ubrania, zeszliśmy do kuchni aby zjeść przygotowane przez ciocię kanapki. Kiedy zaszliśmy do kuchni, przy stole siedziała zmartwiony wujek ;
- Co się stało ? Gdzie jest ciocia ? - zapytałam zdziwiona.
- Pojechała z Danielem do szpitala - odparł zasmucony.


----------------------------*-------------------------------*----------------------------*------------------
Doczekaliście się :* . Mam nadzieję, że rozdział Wam się podoba :)) !
Coraz bliżej wakacji  ;** Oznacza to , że rozdziały będą coraz częściej :) Oczywiście w okresie popraw ( czyli chyba do 15 czerwca ) nie będą tak często :///
Ale mam nadzieję, że przeżyjecie :*
KOMENTUJCIE I PISZCIE CO SĄDZICIE O ROZDZIALE :)
Paaa :*