Rozdział XXIII

Rozdział XXIII

- Dla mnie już nie istniejesz - oznajmił .
- Daniel czy ty kompletnie oszalałeś ? Masz zamiar obrazić się na cały świat, tylko przez to , że twoja dziewczyna obściskiwała się z jakimś typem niby z mojego powodu ?! Kompletnie Ci odbiło - odparłam mocno zdenerwowana.
- Koniec tematu. Dla mojej przyjemności możesz już wracać do domu - westchnął pewny siebie.
- Na pewno tego chcesz ? - zapytałam z nadzieją, że sobie żartuje .
- Tak - odpowiedział stanowczo.
- Dobrze, ale pamiętaj że jeśli kiedyś będziesz miał złamane przez nią serce, nie oczekuj ode mnie wsparcia - burknęłam , poprawiając ze złości ułożenie bransoletek na ręce.
- To wszystko ? - mruknął zirytowany.
- Tak. Żegnaj - odrzekłam kierując się do wyjścia.

***

To koniec. Koniec naszej przyjaźni. I pomyśleć, że to przez jedną, fałszywą dziewczynę. Gdybym mogła cofnąć czas, na pewno bym wybiła z głowy Danielowi spotkanie z Justyną. Szczerze, jestem załamana. Znamy się całe życie i nigdy nie pokłóciliśmy się tak na poważnie. Wrócę do domu i znowu powrócę do rzeczywistości. Szkoła, nauka i jeszcze raz szkoła... Przynajmniej jest u mojego boku Kuba. Zawsze będę mogła liczyć na jego wsparcie i pocieszenie. Oczywiście na Domi też mogę liczyć, ale Kuba jest mi bardziej bliski....

Usiadłam na ławce koło wejścia do szpitala, gdzie czekał na mnie Kuba. Spoglądałam cały czas w jedno miejsce i nie potrafiłam ze złości, wydusić z siebie ani jednego słowa.

- I jak ? Wyjaśniliście sobie wszystko ? - zapytał zaciekawiony.

- Nie - odpowiedziałam zadziwiająco spokojnie.

- Dlaczego ? Przecież w końcu jesteście rodziną i nie powinien się na Ciebie tak gniewać - odparł pewny siebie.

- Jemu to tłumacz nie mi- burknęłam.

Nagle Kuba wstał z ławki. Spojrzałam na niego ze smutną miną i powiedziałam :

- Nie ma sensu. Nie chce mnie znać. Kazał mi wracać do domu...

- Co ? Przecież to nie jego sprawa czy wrócisz dzisiaj czy za dwa dni ! - krzyknął oburzony.

- Sama nie chce już tu dalej być. Wszystko się zniszczyło. Miało być tak pięknie... 

- Jesteś pewna , że chcesz wracać do domu ? - zapytał .

- Tak. Będę miała więcej czasu na rozmowę z mamą. Muszę ją przeprosić - westchnąłem zmęczona.

- To w takim razie wracamy do domu Twojej cioci i wujka i zaczynamy się pakować , tak ? 

- Tak .

***

 Przez całą drogę ze szpitala , zastanawiałam się jak wytłumaczyć wujkowi , czemu wracam tak szybko do domu. Stwierdziłam, że nie będę tu kłamać i powiem całą prawdę. Jedynie martwiłam się tym, że stanie w obronie Daniela i powie, że to przeze mnie Justyna jest w szpitalu....

- Cześć. Już jesteśmy ! - krzyknęłam otwierając drzwi.

- Co tak długo ? - zapytał wujek.

- Musiałam pogadać na poważnie z Danielem .

- Dzwonił przed chwilą mówiąc ,że niby wracasz dzisiaj do domu. Czy to prawda ? 

- Tak. Przepraszam wujku, ale dalej tego nie wytrzymam. Daniel nie chce mnie znać , Justyna jest w szpitalu, a moje samopoczucie jest coraz to gorsze... 

- Natalko , Daniel ma prawo się obrazić. W końcu to ty go zmusiłaś , aby zostawił ją sam w Clubie - oznajmił delikatnie.

- Wiedziałam ! Po prostu wiedziałam, że tak będzie ! - krzyknęłam zdenerwowana.

- Natalia, spokojnie - odparł Kuba.

- Jak mam się zachowywać spokojnie, kiedy wszystko jest przeze mnie ? - wrzasnęłam szybko, wchodząc po schodach do mojej sypialni. 

***

Gdy tylko weszłam do mojego pokoju, zamknęłam drzwi na klucz i wyjęłam walizkę. Zaczęłam gwałtownie wyrzucać z szafy wszystkie moje ubrania i buty. Weszłam na stronę internetową lotniska i zmieniłam lot powrotny na dzisiaj o godzinie 22:30. Za drzwiami dobiegały prośby Kuby, abym otwarła drzwi. Ignorowałam to. Byłam tak wściekła, że nie zwracałam na nic uwagi , tylko modliłam się ,aby jak najszybciej wrócić do domu. Po około trzydziestu minutach otwarłam drzwi i wpuściłam Kubę do pokoju. 

- Czy ty oszalałaś ? - zapytał .

- Nie. Po prostu jestem zła - burknęłam.

- Czym niby chcesz wrócić do domu ? - zapytał kierując wzrok na walizkę.

- No czym  ? Samolotem - odpowiedziałam banalnie.

- Przecież nie zmienisz lotu od tak na szybko - stwierdził pewny siebie.

- Na szczęście mi się udało - powiedziałam zasuwając walizkę.

- O której wylatuje Twój samolot ? 

- Po dwudziestej drugiej - westchnęłam.

- W takim razie wracam z Tobą - odparł.

- Nie możesz. Wzięłam ostatnie miejsce . Najbliższy wylot masz jutro w południe.

- Poradzisz sobie sama ? 

- Jakoś muszę ...

- Zawieźć Cię ?

- Jak tylko możesz, to tak - burknęłam.

- Natalia, możesz porozmawiać ze mną jak człowiek z człowiekiem ? 

- Przecież tak właśnie z Tobą rozmawiam.

- Właśnie widzę. Rozmawiasz ze mną jakbyś wcale nie miała na to ochoty - odrzekł oburzony.

- Jestem zdenerwowana, a zarazem zmęczona. Mogę trochę ochłonąć ? - zapytałam siadając na skrawku łóżka.

- Dobrze. Idę pooglądać film w salonie. Za dwie godziny wrócę do Ciebie - oznajmił wychodząc z pokoju.

- Yhy - mruknęłam cicho.

***

Zbliżała się godzina 20:00 . Zaraz po poważnej rozmowie z Kubą , pojechaliśmy na lotnisko. Rozmowa ta przebiegła szybko, lecz wyjaśniliśmy sobie parę ważnych spraw... 

Na lotnisku , pożegnaliśmy się pocałunkami i ruszyliśmy w swoją stronę. 

Kiedy już zajęłam swoje miejsce w samolocie, ogarnął mnie wielki smutek. Nie mogłam się jeszcze pogodzić, że wracam do rzeczywistości. Wyjęłam z mojej torby pamiętnik i zaczęłam bezsensownie rysować bazgroły. Szczerze, to pokazywały mój chaos , który znajdował się w środku mnie. 

- Zły dzień ? - zapytał nieznany mi chłopak siedzący obok mnie. Nieznajomy - Wygląd

- Zdecydowanie - odparłam .

- Może pomoże rozmowa ? - spytał z uśmiech na twarzy.

- Sama nie wiem... - mruknęłam .

-  Tak  w ogóle Łukasz jestem. Przepraszam ,że od razu się nie przedstawiłem - odparł lekko się śmiejąc.

- Natalia - odpowiedziałam ze sympatią.

___________________________________________________________________

I jak ? Podoba się ? Starałam się pisać długo, bo wiem że nie lubicie krótkich rozdziałów :)
Rozdziały będą się teraz pojawiały częściej z powodu wystawionych już ocen :) Co do rozdziału - smutny. Tak jak już Wam odpisywałam w komentarzach, moje opowiadanie chcę napisać oparte na prawdziwym życiu, które nie jest zawsze kolorowe :)) 

KOMENTUJCIE :*

Pa ;)