Rozdział XXIV

Rozdział XXIV

- Co taka piękna dziewczyna robi sama w samolocie ? - zapytał .

- Wraca do domu i to na dodatek z masą problemów - odpowiedziałam.
- Może mogę jakoś pomóc ? 
- Raczej jest to niemożliwe...
- Może zmieńmy temat. Co porabiałaś we Francji ? - westchnął pełny energii.
- Przyjechałam do cioci i wujka. A ty ? 
- Moja siostra tutaj mieszka na stałe i co dwa miesiące przylatuję tu na odwiedziny - odparł.
- Musicie być ze sobą bardzo zżyci ...
- No tak - zaśmiał się lekko.

***

Przez całą drogę powrotną do domu, rozmawiałam z poznanym mi Łukaszem. Dzięki niemu przez chwilę mogłam zapomnieć o całych kłopotach , które miałam ciągle w głowie. Z rozmów dowiedziałam się, że mamy wspólne marzenia, poglądy, opinie i życie. Zdziwił mnie fakt , że mieszka sam. W myślach pomyślałam sobie " a co z rodzicami ?". Jednak nie chciałam pytać o  aż tak prywatne sprawy.  Gdy już lot dobiegał końca , nagle Łukasz zapytał :

- Podasz mi swój numer telefonu ? 

- No nie wiem... Dopiero się poznaliśmy... - mruknęłam.

- No właśnie w ten sposób możemy się lepiej poznać - odrzekł z uśmiechem.

- Masz coś do pisania ? - zapytałam niepewnie.

- Tak - odpowiedział wyjmując z plecaka długopis.

- Dziękuję za świetną rozmowę - dodałam z uśmiechem.
- Nie ma za co. Polecam się na przyszłość - zaśmiał się lekko.

Gdy tylko pożegnałam się z Łukaszem, odebrałam swoje bagaże i skierowałam się do wyjścia. Nie chciałam wydawać pieniędzy na taksówkę , więc pomyślałam że zadzwonię po mamę :

- Cześć mamuś. Mogłabyś po mnie przyjechać na lotnisko ? - zapytałam.

- Co ? To jeszcze nie jesteś u cioci i wujka ? - burknęła.

- No tak wyszło... To możesz po mnie przyjechać ? - spytałam po raz kolejny, lekko zdenerwowana.

- Nie mogę. Jestem jeszcze w pracy. Wracam do domu dopiero za dwie godziny - westchnęła.

- Cholera - powiedziałam cicho.

- Co powiedziałaś, bo nie słyszałam ? 

- Nic, nic. W takim razie muszę zadzwonić po taksówkę ... - odrzekłam zniechęcona.

- Przykro mi kochania, ale nie mogę nic zrobić - mruknęła.

- Okej, okej. Do zobaczenia w domu - odparłam naciskając czerwoną słuchawkę na komórce.

Po tym jak zakończyłam krótką rozmowę z mamą , usiadałam na ławce znajdującej się obok wejścia i zaczęłam nachalnie grzebać w mojej torebce. Ze zdenerwowaniem , poszukiwałam w kieszonkach torebki, mojego portfelu. Nie byłam pewna, czy mam wystarczająco dużo pieniędzy, aby zapłacić za taksówkę. Moje przypuszczenia były słuszne. Na dnie znalazłam tylko jedynie pięć złotych. Załamałam się. Z lotniska do mojego domu było około trzydzieści minut drogi samochodem. Oparłam się łokciami o kolana i zakryłam twarz dłońmi. Wokół mnie było pełno ludzi, co sprawiało że poczułam zawstydzenie. Wiedziałam , że wszyscy spoglądali na mnie wzrokiem. To było okropne... Nagle poczułam, że ktoś dotyka mojego ramienia. Ze strachem, wstałam szybko i odparłam :

- Możesz mnie zostawić ?! - krzyknęłam przestraszona.

Po chwili zorientowałam się, że koło mnie stoi  poznany mi w samolocie Łukasz. Zrobiło mi się okropnie wstyd. Pomyślałam, że przez moje ciągłe i  irytujące zachowanie, może naprawdę mnie znielubić.

- Spokojnie, to tylko ja - odrzekł lekko się śmiejąc.

- Przepraszam , ale naprawdę mnie wystraszyłeś - powiedziałam zawstydzona.

- Czekasz tu na kogoś  ? - zapytał zaciekawiony.

- Tak,  na moją mamę, która przyjedzie po mnie za dwie godziny - burknęłam.

-  Chyba sobie żartujesz ?! Masz zamiar czekać tu tyle czasu sama ?! - westchnął zdziwiony.

- No niestety. Na taksówkę mnie nie stać, więc innego wyboru już nie mam - mruknęłam.

- Mogę Cię podrzucić, jeśli tylko chcesz. Dla mnie to nie problem, a dla ciebie może dużo zrobić...

- Nie chce się narzucać, a po drugie nie znam Cię tak dobrze do końca...

- Natalia, czy ty naprawdę uważasz, że wyglądam jak jakiś gwałciciel lub nie wiadomo co ?!- zaśmiał się głośno.

- No nie..., ale przecież nie będę robiła Ci kłopotu - burknęłam.

- Ile razy mam Ci powtarzać, że dla mnie to żaden problem podrzucić Cię do domu.

- No dobrze, ale pod jednym warunkiem ! - oznajmiłam pewnie.

- Słucham...

- Kiedyś przy okazji dasz mi się zrewanżować - powiedziałam z uśmiechem na twarzy.

- Oczywiście - roześmiał się lekko.

***

Przez całą drogę do domu oboje milczeliśmy.  Wstydziłam się cokolwiek powiedzieć, a on nie chciał się za bardzo  narzucać. Kiedy już powoli zbliżaliśmy się na moje osiedle, z zachrypniętym głosem  zapytałam :

- Wejdziesz na kawę ?

- Nie chce się narzucać...

- To mój tekst - krzyknęłam lekko się śmiejąc.

- Jak tylko twoi rodzice nie będą mieli nic przeciwko, czemu by nie ? - powiedział z uśmiechem.

- Spokojnie, mojej mamy nie ma jeszcze w domu - oznajmiłam.

- W takim razie, chętnie wypiję z tobą dobrą kawę - odrzekł pewny siebie.

- No i na taką odpowiedz czekałam - mruknęłam zadowolona.

-------------------------------------------------*------------------------------------------------

Ogromnie Was przepraszam za to , że piszę bardzo rzadko , ale od teraz się już to zmieni. Tak, rozdział nie wzbudził u was wielkiego zaskoczenia, ale muszę zdradzić że coś się wydarzy bardzo niespodziewanego w kolejnym :)! TAK WIĘC CZEKAJCIE NA NOWY ROZDZIAŁ. O NOWYM NAPISZĘ NA FANPAGE :)...

Dziękuję za wasze liczne odwiedziny i komentarze ! <3

Papa ;*