Rozdział XXV

Rozdział XXV

Kiedy weszłam do domu z Łukaszem, poczułam się bardziej wyluzowana. Cały stres zniknął, a nasze rozmowy stały się dłuższe. Poprosiłam Łukasza o rozgoszczenie się w salonie, a ja w międzyczasie postawiłam wodę na kawę. Zajrzałam do lodówki, gdzie na samej górze leżał duży kawałek ciasta. Pomyślałam , że może być to dobra przekąska do kawy. Wyjęłam kolorowy talerz w kwiaty i starannie pokroiłam na nim kawałki ciasta. Gdy tylko zalałam kawę , chwyciłam talerz z ciastem i pomaszerowałam do salonu.
- Nie musiałaś - odparł Łukasz, spoglądając na sernik.

- Nie denerwuj mnie. Nie poczęstuje Cię tylko kawą - oznajmiłam z uśmiechem.
- Jedz i nie marudź - dodałam.
- Wygląda bardzo ładnie - powiedział chwytając za pierwszy kawałek z rogu.
- I tak samo będzie smakować - roześmiałam się cicho.
- Cieszę się, że Cię poznałem - westchnął patrząc mi prosto w oczy.
- Ja również - dodałam, starając się nie wpatrywać w jego piękne, zielone oczy.
- Mam nadzieję, że to nie pierwsze i ostatnie nasze spotkanie - powiedział, przysuwając się do mnie powoli.
- Łukasz musisz wiedzieć, że mam chłopak i jak na razie nie chce tego zmieniać ! - krzyknęłam zdenerwowana.
- Spokojnie. Sam aktualnie mam dziewczynę. Na dodatek mieszka niedaleko stąd ...
- To super - odpowiedziałam z ulgą.
- Może kiedyś umówimy się na podwójne randki ? - zaśmiał się lekko.
- Jak na razie muszę skupić się na naprawieniu błędów w moim życiu - szepnęłam wyjmując z kieszeni telefon.
- To ja już może będę się zbierać ... - oznajmił wstając gwałtownie z sofy.
- Nie! ... Przepraszam Cię, że zanudzam Cię moimi problemami. Ostatnio w ogóle mam masę problemów na głowie. Nie wiem co ze sobą zrobić ...
- Natalia, może spotkajmy na spokojnie ,kiedy sobie trochę poukładasz w życiu ? Sądzę, że wtedy na pewno nam się będzie lepiej rozmawiało. Jak na razie ja muszę spadać. Rozumiesz, dziewczyna i te sprawy ...
- Nie ma sprawy. A tak w ogóle chętnie poznam Twoją dziewczynę ! - dodałam z uśmiechem.
- Jeśli tylko będziesz miała czas, możemy się spotkać w czwórkę. Chętnie sam poznam twojego chłopaka.
- W takim razie , do zobaczenia - odrzekłam przytulając go ciepło.
- Pamiętaj, jeśli będziesz miała wolną chwilę , zadzwoń. Masz mój numer...
- Pewnie - odpowiedziałam , wyprowadzając go na zewnątrz.

***

Kiedy tylko Łukasz opuścił mój dom, poszłam do mojego pokoju. Stanęłam w drzwiach i zaczęłam rozglądać się po każdym zakątku. Każde miejsce, zostało pozostawione przez "Starą Natalię". Przed wyjazdem do Francji byłam, zakochaną, szczęśliwą  i bezproblemową nastolatką. A teraz ? Teraz wróciłam jako dziewczyna z problemami i  głową pełną złych wspomnień... Wróciłam do kuchni i pobiegłam szybko do mojej torby podręcznej. Wyjęłam z niej mój pamiętnik.KLIKNIJ TU ABY PRZECZYTAĆ KARTKĘ Z PAMIĘTNIKA Chwyciłam go mocno i wróciłam z powrotem do  sypialni. Położyłam się na łóżku i wtuliłam głowę w poduszkę , która leżała zaraz obok mnie. Otworzyłam pamiętnik na ostatniej stronie... Czemu ? Nie chcę pisać moich problemów koło strony ,na której jestem najszczęśliwszą nastolatką na świecie. 

Gdy dokańczałam bazgroły w pamiętniku, usłyszałam, że ktoś wchodzi do domu. Szybko schowałam pamiętnik pod poduszkę i pobiegłam do kuchni. Spojrzałam na zegarek w przedpokoju i zauważyłam, że od mojego przyjazdu minęły ponad dwie godziny. Zupełnie straciłam poczucie czasu...

- Natalia ! - krzyknęła mama, zdejmując swój granatowy płaszcz.

- Tak ?! Już schodzę ! - odpowiedziałam zbiegając ze schodów.

- Jak dobrze , że już jesteś. Zaraz odgrzeję Ci zapiekankę, którą kupiłam po drodze - powiedziała chwytając reklamówkę, która leżała na podłodze.

- Dziękuję, ale nie jestem głodna - mruknęłam siadając na blat kuchenny.
- W takim razie wytłumaczysz mi w końcu co się stało u cioci i wujka , że wróciłaś tak szybko ? - zapytała spoglądając mi prosto w oczy.
- Dużo by opowiadać, ale jeśli miałabym Ci to opowiedzieć w skrócie, to pokłóciłam się z Danielem... - powiedziałam jakby niby nic się nie stało.
- O co się pokłóciliście ?
- W ogóle zejdź z tego blatu ! - dodała lekko zdenerwowana.
- Mamo proszę , nie gadajmy teraz o tym... - burknęłam powoli się zsuwając.
- Skoro nie teraz to kiedy ? - wrzasnęła.
- Kiedy wszystkie emocje opadną...
- Chciałabym Cię bardzo przeprosić za moje poprzednie zachowanie. Strasznie mi głupio z tego powodu ... - kontynuowałam.
- Ja też Cię przepraszam. Z jednej strony była to też moja wina , że nie mogłyśmy się dogadać. Miałam kiepski okres w życiu - odetchnęła cicho.
- Mam nadzieję, że teraz wszystko się poprawi... Jak tam w pracy ? Wszystko okej ?
- Świetnie ! Chciałabym Ci jutro kogoś przedstawić... - oznajmiła.
- Czy ja o czymś nie wiem ?!
- Ma na imię Rafał. Jest cudownym człowiekiem. Jestem pewna, że Ci się spodoba. Zaprosiłam go jutro na kolację, abyś poznała go bliżej. Przyjdzie również jego syn. Jest w Twoim wieku, więc mam nadzieję, że się dogadacie...
- Mamo cieszę się, że w końcu sobie kogoś znalazłaś - westchnęłam przytulając ją mocno.
- Kochanie nie martw się. Nigdy nie zapomnę o Twoim tacie. Kochałam go z całego serca, ale...
- ..., ale już go nie ma - dodałam wpatrując się w jedno miejsce.

***

Po tym jak zakończyłam rozmawiać z mamą , wróciłam do mojego pokoju. Poczułam, że połowę tego co miałam zrobić, mam za sobą... Usiadłam na łóżku i wyjęłam z kieszeni mój telefon. Na wyświetlaczu ujrzałam jedną, nieodczytaną wiadomość od Domi :

" Przepraszam ,że nie napisałam Ci o tym wcześniej..."

Do sms'a dołączone było zdjęcie. Kiedy je ujrzałam, myślałam że to pomyłka !

____________________________*____________*_____________________________
Przepraszam , że miał być rozdział rano a jest teraz , ale wypadło mi coś bardzo ważnego i nie miałam jak dokończyć rozdziału :) Mam nadzieję, że Wam się podoba :)!
Aaaaaaaa dziękuję za 100 000 wejść <3 KOCHAM WAS :* <3 GDYBY NIE WY , JUŻ DAWNO PRZESTAŁABYM PROWADZIĆ TEGO BLOG <333
KOMENTUJCIE :* KOLEJNY DODAM JAK NAJSZYBCIEJ !