Rozdział XXIX

Rozdział XXIX

... niespodziewanie, Dominikę z nieznajomym mi chłopakiem. Pierwsza myśl, która przyszła mi do głowy, to było taka , że Domi przyprowadziła do mnie swojego chłopaka, aby zapoznać mnie z nim bliżej. Patrzałam na Domi z wielkim znakiem zapytania. Chłopak, który stał tuż obok niej ,uśmiechnął się do mnie szeroko i powiedział :
- Cześć. Wpuścisz nas ?
- Yyy... Przepraszam, ale czekam teraz na gości - westchnęłam zamyślona.

- Domiś ,czy to na pewno aby ten adres , który podał mi mój tata ? - zapytał tajemniczy przystojniak , wpatrując się w moją przyjaciółkę.
- Tak.  Natalia, przepraszam Cię , że Ci nic nie powiedziałam, ale sama dowiedziałam się o tym kilka godzin temu... - odparła.
- Chwila ! Słuchajcie ,bo nic już nie rozumiem ! Ty jesteś synem faceta mojej mamy ? - zapytałam zakłopotana pokazując palcem na nieznajomego.
- Zgadza się. Miło mi. Wpuścisz nas do środka , czy będziemy tak stać dwie godziny przed drzwiami ?! - spytał lekko się śmiejąc.
- Tak. Oczywiście. Przepraszam, ale jeszcze do mnie to nie doszło - powiedziałam rozchylając drzwi.
- Przyjemnie pachnie - mruknął rozglądając się po kuchni.
- Mama Natalii gotuje niesamowicie ! - krzyknęła Domi chwytając mnie za rękę.
- Tylko szkoda ,że gotuje tak raz na dwa miesiące - burknęłam.
- Przesadzasz. No właśnie ! Nie przedstawiłam Ci mojego chłopaka ! - dodała zachwycona..
- I być może mojego przyszłego przybranego brata... 
- Haha, no właśnie. To jest Michał - odrzekła, wpatrując się jak podaje przyjaźnie rękę .
- Fajnie Cię poznać. Natalia - westchnęłam.
- Długo się znacie ? - zapytał zaciekawiony.
- Parę miesięcy - odpowiedziałam spoglądając kątem oka na Dominikę.
- Wiesz czego się dowiedziałam ?! Mój Michał i Twój Kuba to dawni przyjaciele z podstawówki ! - odparła podekscytowana.
- Naprawdę ? - spytałam zdziwiona.
- Zgadza się. Kuba był wtedy niezłym podrywaczem - prysnął śmiechem.
-  Właśnie ! "WTEDY" . Teraz jest ze mną i raczej nie powraca do starych zwyczajów - powiedziałam z uśmiechem.
- Ja bym na niego uważał. Czasami lubi "mydlić" oczy do innych dziewczyn - dodał pewny siebie.
- Raczej bym to zauważyła - odpowiedziałam lekko zdenerwowana.
- Znam go lepiej niż ty sama - burknął.
- Skończyć już to ! - krzyknęłam.
- Spokojnie. Chciałem Cię po prostu ostrzec...
- Dziękuję Ci bardzo , ale nie potrzebuje jakiś fałszywych informacji o moim chłopaku. Interesuj się swoim życiem, a nie moim! - wrzasnęłam.
- Uspokójcie  się ! Dzisiejszy wieczór miał być spędzony pełny radości, a nie złości ! - wtrąciła się Domi , kiedy zauważyła, że nasza rozmowa zmienia się w kłótnie.
Wpatrywałam się w Michała z ogniem w oczach. Zachowywał się żałośnie. Myślał , że uwierzę w jego denne bajeczki ?! Jeśli moja mama sądzi, że będziemy przyjaciółmi, to się grubo myli. Modliłam się, aby ten wieczór minął  jak najszybciej. 
- Witajcie moi Drodzy ! - powiedziała ciepło mama, schodząc powoli ze schodów.
- Dobry Wieczór ! Rewelacyjnie Pani wygląda - dodał sztucznie Michał.
- Dziękuję. To bardzo miłe z Twojej strony. Widzę, że już się poznałeś z Natalią - westchnęła z szerokim uśmiechem.
- Tsa - mruknęłam cicho pod nosem.
- Oczywiście. Myślę, że zostaniemy bliskimi przyjaciółmi. Jest przeurocza - odrzekł patrząc się na mnie ze swoim sztucznym ''uśmieszkiem''.
W myślach mówiłam sobie jak bardzo mam ochotę go zabić. Kiedy atmosfera zrobiła się sztywna, nagle usłyszałam dzwonek do drzwi.
- Ja otworze  - oznajmiłam.
- Cześć skarbie - powiedział Kuba ukazując się w drzwiach.
- W końcu jesteś. Nie wytrzymuje psychicznie - szepnęłam.
- Dlaczego ? - zapytał cicho.
- Przez tego frajera , który przyszedł razem z Domi- mruknęłam.
W tym momencie oboje bez słowa skierowaliśmy się do salonu, gdzie siedzieli już wszyscy na kanapach. 
- Dobry Wieczór - odrzekł Kuba patrząc się na moją mamę.
- Cześć. Jak miło , że wpadłeś. Siadaj proszę.
-  Dziękuję za zaproszenie - westchnął.
-  Michał ?! To ty ?! - zapytał zszokowany.
- Tak. Stary, nie widzieliśmy się całe trzy lata ! 
- Jak to szybko zleciało... 
- Kochanie, możesz przynieś z lodówki sałatki ? Rafał powinien zjawić się za kilka minut - zapytała nagle mama.
- Tak - odpowiedziałam, lekko zdziwiona zachowaniem Kuby i Michała.
Nie mogłam zrozumieć, jak Kuba mógł rozmawiać z tym kretynem w taki miły sposób?! Przecież ten idiota, kilka minut temu obgadywał go z uśmiechem i opowiadała jakieś bzdury !... Kiedy po dwóch minutach mojej nieobecności, wróciłam do salonu, Michała i Kuby już tam nie było...
_______________________*____________________________________
W kolejny rozdziale dowiecie się szokujących faktów z przeszłości .... ( i tu nie dokończę :D )
Przepraszam Was ,że rozdziału długo nie było, ale sami mogliście przeczytać czym to było spowodowane. Teraz postaram się to uregulować ^^ 
PISZCIE JAK WAM SIĘ PODOBA :* <3
P.s Rozdział może się wydawać krótki, ale po dość dla mnie długiej przerwie trudno było mi cokolwiek napisać. PLANUJE KOLEJNY DŁUUGI, ALE TAK NA SERIO :)
Zapraszam na mój blog o modzie, który przez pewien okres przejęła moja koleżanka :)
http://inspiration-by-cherry.blogspot.com/