Rozdział XXXV

Godzina 6:30. 

Mój piękny sen w roli głównej z Kubą, przerwał dzwoniący głośno budzik. Oczywiście przez kilka minut próbowałam go ignorować, okładając się wszystkimi poduszkami, jednak po chwili zorientowałam się , że dzisiaj idę do szkoły. Za oknem było jeszcze ciemno, więc nie miałam jakiejkolwiek ochoty wstawać z tego, miękkiego, cieplutkiego łóżeczka. Jednak, gdy

pomyślałam sobie ile czasu zajmuje mi ogarnięcie wyglądu, a co dopiero wybranie ubrania w którym się pokaże, stwierdziłam że podniosę moje "cztery litery" i pójdę do łazienki, orzeźwić moją twarz , zimną wodą z kranu.  Robiąc tą czynność, zobaczyłam moją okropną, zaspaną twarz w odbiciu lustra. Wtedy wiedziałam, że przede mną duża walka z korektorem i pudrem do twarzy. Używam takich kosmetyków w sprawach awaryjnych. Jak na przykład dzisiaj. Na moim wielkim czole, widniały, zaczerwienione i ogromne pryszcze, a wokół nosa nie, można było policzyć , czarnych, ohydnych  wągrów. Najlepszy prezent z samego rana!

Po wyjściu z łazienki, otworzyłam moją małą , ale przestronną szafę i wyruszyłam na poszukiwanie dzisiejszego stroju. Po około dziesięciu minutach, wybrałam luźną bluzkę z napisem, dżinsową katanę oraz miętowe spodnie. Jako dodatek wybrałam srebrną  bransoletkę z ćwiekami...

Godzina 7:10.

Pełna większego optymizmu, zeszłam truchtem po schodach do kuchni. Spoglądając na szafkę z butami, zauważyłam, że mama wyszła już do pracy, więc sięgnęłam sama do lodówki i przygotowałam sobie dwie kanapki z serem. Jako napój, o dziwo wybrałam herbatę. Zazwyczaj herbatę wolę w wersji mrożonej, lecz dzisiaj dostałam ochoty na taką ciepłą. Zalewając ją , wrzuciłam mały kawałek cytryny i usiadłam na jednym z siedzeń w salonie. Przegryzając kolejny kawałki chleba, wyjęłam z kieszeni komórkę i przejrzałam jeszcze. czy czasami nie dostałam żadnego sms'a. Oczywiście nie byłam taka mądra, aby domyślić si,ę że o tej godzinie wszyscy jeszcze śpią. Wątpię, aby Domi pojawiła się w szkole, a Kuba to pewne , że nie przyjdzie...

Godzina 7:42.

Pobiegłam jeszcze szybko do mojego pokoju, spakować książki i rzeczy potrzebne mi do przetrwania osiem godzin w szkole i spokojnym marszem kierowałam się do celu. Na dworze, stało się o wiele jaśniej niż godzinę wcześniej, więc czułam się bardziej "bezpieczniej". Idąc chodnikiem, słyszałam jedynie jednorazowe szczekanie psów sąsiadów. Jeśli chodzi o ludzi - nie widziałam żywej duszy. No tak... Pierwszy dzień do szkoły po przerwie, komu się chce? W sumie też bym nie poszła, ale mam dwa argumenty aby do niej iść. Pierwszy... Matka. Gdyby się dowiedziała, że nie byłam dzisiaj w szkole , to bym miała szlaban na miesiąc, a tego przecież nie chcę. Drugi... Wycieczka szkolna. Uwielbiam na nie jeździć , a właśnie dzisiaj ma się odbyć wstępna rozmowa na ten temat. Pewnie będzie tak, że przyjdę tylko ja, a cała reszta będzie na wagarach w pobliskim Centrum Handlowym. W sumie, nawet lepiej ! Nie za bardzo przepadam za moją klasą i co raz bardziej chcę iść już do tego Technikum. Nowa klasa, nowa szkoła, nowe znajomości... Mogę sobie wyrobić nową opinie na swój temat. Ta klasa wie o mnie praktycznie wszystko. Oczywiście to najgorsze... 

Godzina 7:53.

Wreszcie doszłam! Niespodziewanie, w samej szkole było dość sporo osób. Jednak kiedy, podeszłam pod drzwi mojej klasy, nikogo nie było. Usiadłam na zimnych płytkach i wyjęłam z plecaka telefon i słuchawki. Chociaż na kilka minut mogłam się odprężyć i wyluzować.

Godzina 8:00.

O nie...! Zadzwonił ten nieszczęsny dzwonek na lekcję. Nie dało się ukryć po mojej twarzy, że lekko się przestraszyłam. Wyłączyłam się na kilka minut z życia i niestety takie są tego skutki... Schowałam z powrotem słuchawki i komórkę , po czym wstałam z tej brudnej podłogi, otrzepując z siebie resztki okruchów, które przyczepiły mi się do spodni. 

Z oddala usłyszałam, głośny dźwięk przybliżającej się nauczycielki. Łatwo można ją "wyczaić", dzięki wysokim szpilkom , które zawsze nosi. Ich odgłos jest niesamowicie irytujący.

Kiedy słyszałam, że zbliża się do mojej klasy, poprawiłam włosy i zrobiłam sztuczny uśmieszek.

- Dzień Dobry ! - krzyknęłam widząc ją z daleka.

- Dzień Dobry Natalio ! Jesteś sama? A gdzie pozostali? - zapytała zdziwiona nauczycielka o rudych włosach i dużych krągłościach.

- No tak wyszło... - mruknęłam.

- W takim razie, muszę Cię dołączyć do innej klasy. Przecież nie możesz, siedzieć sama na lekcji - rzekła wyrozumiale.

- Co?! Nie! Przecież, nie mam zamiaru słuchać powtórek z pierwszej, czy drugiej klasy! - wrzasnęłam zirytowana.

- W takim razie, zadzwoń po mamę, aby przyszła Cię zwolnić. Niestety, samą Cię nie mogę puścić do domu... - powiedziała otwierając dziennik, który trzymała w prawej dłoni.

- Nie ma takiej opcji. Moja mama jest w pracy i raczej nie pozwolą jej od tak sobie pójść...

- W takim razie nic Ci już nie pomoże... - burknęła.

- A może mnie mama zwolnić telefonicznie ? - zapytałam zmartwiona.

- Nie. Przykro mi. Ewentualnie, ktoś z rodziny może Cię zwolnić... 

- Nikogo nie mam w pobliżu, kto jest moją rodziną - wydusiłam.

- W takim razie zapraszam Cię do 1 c. Tam właśnie odbywa się lekcja matematyki - oznajmiła,  zaprowadzając mnie do klasy.

Godzina 8:14.

Nic już nie mogłam zrobić. Usiadłam w ostatniej ławce i udawałam, że słucham natrętnej matematyczki z pierwszych klas. Włożyłam komórkę do piórnika i napisałam wiadomość do Kuby. Oczywiście zajęło mi to chyba dziesięć minut z racji tego, że nauczycielka ma wyjątkowo dobry wzrok KLIKNIJ ABY PRZECZYTAĆ ZAWARTOŚĆ SMS'A!

______________________________*__________________________________________

Starałam się dawać więcej opisów niż dialogów :) KONIECZNIE PRZECZYTAJCIE ZAWARTOŚĆ SMS'ÓW MIĘDZYNY NATALIĄ, A KUBĄ :) TO ZDRADZA CO BĘDZIE SIĘ DZIAŁO W KOLEJNYM ROZDZIALE :) :* . PAPA :* CZEKAM NA WASZE OPINIE ! !<3