Rozdział XXXVI

Nadeszła pierwsza przerwa. W brzuchu czułam ucisk, a w głowie widziałam tylko najgorsze przebiegi wydarzeń. Była to moja pierwsza, taka ekstremalna ucieczka. Kierując się do ustalonego wcześniej przez Kubę okna, trzymałam przy brzuchu plecak, a twarz próbowałam zakryć włosami. Idąc przed siebie,próbowałam utrzymywać spokój i koncentrację. Nie zwracałam uwagi na przypadkowych ludzi przechodzących koło mnie. Czułam w kieszeni wibracje sms'a , jednak nie chciałam zatrzymywać się na środku szkolnego holu i jeszcze bardziej zwracać na siebie uwagę. Kiedy wreszcie doszłam do celu, rozejrzałam się ostrożnie, czy gdzieś blisko nie ma kogoś zagrażającego mojej sytuacji. Na szczęście nikogo w tym czasie nie było w okolicy stołówki... 

Weszłam powoli na dość wysoki parapet, po czym ujrzałam przez okno Kubę. Po jego minie widziałam pełny luz. Ja osobiście w tym momencie nie mogłam przestać się stresować. Serce biło mi jak nigdy w życiu , a ręce zaczęły robić się śliskie z potu. Otworzyłam delikatnie okno, po czym wyskoczyłam szybko nie zwracając nawet na wysokość. Upadłam prosto na zimny i mokry chodnik, czując jakby wszystkie moje kości nagle rozsypały się w proch. Przez kilka sekund nie kontaktowałam, a przed oczami widziałam czarne plamki.
- Natalia, wszystko w porządku ? Dość mocno upadłaś! - krzyknął Kuba próbując mi pomóc wstać.
- Ał...- jęknęłam z mocno zaciśniętymi powiekami.
- Chodź, pomogę ci jakoś wstać - oznajmił wieszając mnie na swoje ramie.
- Wszystko mnie boli. Czuję jakbym połamała sobie wszystkie kości - odrzekłam mając łzy w oczach.
- Musimy jechać jak najszybciej do szpitala. To nie wygląda za dobrze - odparł wpatrując się w moją, siwą i spuchniętą rękę.
- Nie! Przecież powinnam być teraz w szkole. A co jeśli lekarz zadzwoni do mojej mamy?! Nie możemy jechać teraz do szpitala. Teraz nie. Dopiero kiedy skończą się moje lekcje - powiedziałam próbując samodzielnie stanąć na nogach.
- W takim razie musisz odczekać te kilka godzin u mnie w domu. Moich rodziców nie ma w domu, więc nie ma się czym zamartwiać... 
- Zaraz nie wytrzymam ! Ta ręka boli mnie najbardziej - westchnęłam, kierując wzrok na moją prawą rękę.
- Podejrzewam, że to złamanie - rzekł.
- Oby nie! Przecież, bez prawej ręki nie zrobię już nic przez najbliższy miesiąc!- wrzasnęłam   z niedowierzaniem.
- A może to zwykła stłuczka ? Nie martwmy się jak na razie o to... Muszę cię jakoś doprowadzić do samochodu, który jest na końcu ulicy...
- Na końcu ulicy ?! Przecież ja nie dojdę !
- Coś wymyślę! Obiecuję... , ale teraz chociaż spróbuj dojść do końca bramy szkolnej...

- Okej... Spróbuję - mruknęłam zwijając się z bólu.

- Musimy szybko przejść przez drogę do wyjścia, ponieważ może jakaś nauczycielka wyjść niespodziewanie ze szkoły...

- Idźmy już ! - krzyknęłam zdenerwowana moim stanem zdrowia.

***

Droga do bramy wyjściowej, co kolejną sekundę wydawała mi się dłuższa. Za każdym razem, kiedy chciałam przyśpieszyć o co prosił mnie ciągle Kuba, czułam coraz gorszy ból prawej ręki. Już nawet nie opłakiwałam mojego tyłka, który był mocno stłuczony... To w przeciwieństwie do ręki był 'pikuś'.

Gdy w opłakanym stanie doszłam do celu, usiadłam na jednym z przystanków autobusowych, gdzie znajdowała się mała ławeczka. Tam miałam poczekać na Kubę, który przyjedzie po mnie autem. 

Siedząc na tej ławce, trzymałam się za moją nieszczęsną rękę , wbijając sobie do głowy  fakt, że okaże się to zwykłe stłuczenie. Wpatrując się jedynie w jeden punkt, nie kontaktowałam ze światem. Miałam uczucie, że zaraz tam zemdleję z bólu.

- Natalia ? - odezwał się nagle, głośny głos dobiegający z bliska.

- Łukasz ? Co ty tu robisz ? - zapytałam zaskoczona , wpatrując się w niego ze zdziwieniem.

- Czekam na autobus. Jadę na drugą lekcję do szkołu. A ty co tu porabiasz ? Wszystko w porządku ? Wygląd nie za dobrze... 

- Czekam na chłopaka. Nic się nie stało. Zwykły ból głowy - odpowiedziałam.

- Natalia, to co zaszło wczoraj to... 

- Łukasz, to co się wydarzyło było błędem. Nie powinno w ogóle dojść do tego pocałunku ! - przerwałam zdenerwowana.

W tym momencie niespodziewanie... 

_______________________________________*________________________________________

Tak, pewnie domyślacie się co takiego niespodziewanego się stanie.... :)

Ale pytanie jest takie czy to zniszczy związek Natalii i Kuby ? A może zupełnie coś innego się wydarzy ?? :)

Oczywiście po odpowiedz zapraszam na kolejny rozdział, który pojawi się niebawem :) Przez rozpoczęciem roku szkolnego chcę napisać więcej rozdziałów, bo w końcu w roku szkolnym będę miałam mniej czasu niż w wakacje :( . Oczywiście we wrześniu nie będzie wielkiego problemu, bo to w końcu WRZESIEŃ. Czyli nic wielkiego w szkole nie będzie się działo :) 

Rozdział może wydawać się krótki, jednak jestem dzisiaj bardzo zmęczona i sama nie wiem jak udało mi się napisać choć taki rozdział ... Mam nadzieję, że to choć troszkę docenicie i nie będziecie po raz 1000 narzekać na długość rozdziałów :)

Na blogu pojawiły się WIELKIE zmiany. Zmienił się design i sądzę, że na lepsze :))! Ale to WY powinniście ocenić więc napiszcie jak spisała się Basia z blogu Pisane Miodem. Link do jej bloga jest w polecanych więc serdecznie Was zapraszam, bo osobiście uważam, że jest warty zauważenia ;)

POMÓŻMY BASI WYGRAĆ <3 ----  > http://konkursfotograficzny.sslpro.pl/photos/show/pid/47016

Oceńcie śliczne zdjęcia Basi :)

Do następnego ! <3 CZEKAM NA WASZE OPINIE :)