Rozdział XXXVII

... ujrzałam Kubę ze zdziwioną miną. Spojrzałam na niego jakbym miała się rozpłakać ,po czym powiedziałam :

- Kuba ja Ci wszystko wytłumaczę ! Tylko proszę, nie gniewaj się na mnie ! 

- Ale... O co Ci chodzi ? - zapytał  zaskoczony.

- Musiałem się wrócić , ponieważ zgubiłem gdzieś pod drodze kluczki od samochodu - dodał.

- Cześć. Łukasz jestem - wtrącił się nachalnie.

- Yyy, hej. Wy... Wy się znacie ?- spytał zamyślony, spoglądając na mnie ze zdziwioną miną.

- Poznaliśmy się w samolocie, kiedy wracałam z Francji - oznajmiłam szybko.

- Co chciałaś mi wytłumaczyć ?

- Już nic... Sama już nie wiem co mówię... - odrzekłam zwijając się nadal z bólu.

- Masz cudowną dziewczynę. Stary, zazdroszczę Ci - powiedział Łukasz , klepiąc Kubę w ramię.

- Dzięki. Może się kiedyś spotkamy i będziemy mieli okazję się poznać ? - zapytał z uśmiechem Kuba.

- Byłoby super! A może tak zobaczymy się jutro na kawie ? - zapytał podekscytowany Łukasz.

- Nie, nie , nie ! Jutro mamy zaplanowany... Yyy.... Wyjazd!- krzyknęłam.

- Jaki ? Z tego co kojarzę , to nic mi się nie przypomina, że mieliśmy gdzieś jutro wyjechać... 

- No z Twoją pamięcią, to ja się nie dziwię... Przecież  mieliśmy jechać do... Zoo! - stwierdziłam nie mając niczego , lepszego do wymyślenia.

- Do zoo ? Kochanie  nie twierdzisz, że jesteśmy już trochę za starzy na takie wyjazdy ?- westchnął z lekkim śmiechem.

- Przesadzasz... - burknęłam zdenerwowana.

- Oczywiście, że się jutro możemy spotkać. To świetny pomysł. Jaką godzinę proponujesz ?

- Hmmm, może szesnasta ? W kawiarni na Ulicy Porowej. Pasuje Wam ?

- Jasne. Zjawimy się na pewno ! - rzekł z wielkim entuzjazmem.

- To bardzo się cieszę. Niestety ja już muszę jechać do szkoły. Widzimy się jutro! Na razie !- odparł zauważając podjeżdżający autobus.

- Do zobaczenia - odpowiedział miło Kuba.

Po tym jak Łukasz wsiadł do swojego autobusu, od razu rozpoczęła się  pomiędzy mną , a Kubą napięta rozmowa. Byłam okropnie zła, że na zaproponowane spotkanie, Kuba tak szybko i jasno się zgodził. A co zrobię, gdy Łukasz wygada się o ostatnim naszym pocałunku ?! Jak zwykle... W głowie miałam najgorsze plany wydarzeń jakie mogły być możliwe...

- Chyba nie za bardzo lubisz tego całego Łukasza... - rzekł pewny siebie.

- Lubię go, ale po prostu nie mam ochoty się z nim jutro spotkać - powiedziałam nadal zła.

- Przecież to fajny gość ! Nie rozumiem twojej złości. Spotkamy się jutro przy kawie, pogadamy, pożartujemy i tyle... 

- Nie rozumiesz, że nie mam ochoty na to całe spotkanie ?! Po za tym przestańmy już o tym gadać, bo gdy podnoszę głos jeszcze bardziej mnie boli ta głupia ręka - oznajmiłam zirytowana.

- Dobrze... Już spokojnie... Poczekaj tu na mnie jeszcze parę minut, a ja idę poszukać tych kluczyków - powiedział kierując się szybko do szkoły.

***

No tak... Już nic nie mogę zrobić. Kuba jest tak zdeterminowany, że nie daje rady zrozumieć, że nie chce aby doszło jutro do tego nieszczęsnego spotkania. W sumie mogłabym mu powiedzieć całą prawdę na temat Łukasza, ale... Po co ? To, co się wtedy wydarzyło, nie miało w ogóle jakiekolwiek sensu bycia. Stało się to bardzo chaotycznie i tak naprawdę pozwoliłam się pocałować przez złamane w tamtej chwili serce. Szczerze, to nie chce dalej utrzymywać z Łukaszem jakichkolwiek kontaktów. Lubię go, choć kiedy go widzę, od razu przypomina mi się tamta sytuacji i cały czar mojej sympatii do niego znika...

Czekałam na Kubę około dziesięć minut, kiedy po chwili pojawił się z dość kiepską miną :

- Co się stało ? - zapytałam zdziwiona.

- Nie znalazłem kluczyków. Przeszukałem wszystkie miejsca gdzie mogłyby być i... Nie ma!- krzyknął.

- Jak to? To co my teraz zrobimy? Przecież ja nie dojdę o własnych nogach w takim stanie! Trudno mi wysiedzieć w miejscu, a co dopiero iść ! - wrzasnęłam.

- Cholera ! - wrzasnął waląc nogą o kosz.

- Kuba uspokój się! Może sprzątaczka przypadkowo je znalazła i schowała je w bezpiecznie w schowku - dodałam próbując go uspokoić.

- Wierzysz w takie cuda? - zapytał z miną, jakby zaraz miał się rozpłakać.

- No nie, ale... - mruknęłam.

- No właśnie! I co ja teraz zrobię ? Przecież ojciec mnie zabiję jak się dowie, że zgubiłem kluczyki od jego auta !

- Uspokój się... Jutro przyjdziemy o siódmej do szkoły i zapytamy się sprzątaczek czy czasami nie widziały takich kluczyków? Przecież o tej godzinie nikogo nie ma na terenie szkoły. Wszyscy zostają w środku... - oznajmiłam.

- Jakim jestem idiotą , że nie poczułem, kiedy wypadają mi z kieszeni kluczyki !- prysnął złością.

- Czasami tak jest... Nie jesteś pierwszy i ostatnim człowiekiem na Ziemi , któremu takie coś się przytrafiło.

- Dobra, nie zamartwiajmy się tymi kluczykami , bo zaraz mnie coś trafi! Lepiej pomyślmy jak dojdziesz do domu w takim stanie ?

- Spróbuję. Najwyżej , kiedy naprawdę już nie będę miała siły iść , zadzwonię po mamę - odrzekłam zmartwiona.

- Jesteś tego pewna ? - zapytał patrząc mi prosto w oczy.

- Tak. - odpowiedziałam podając mi rękę.

***

 Droga do domu Kuby w rzeczywistości nie była długa, lecz w moim stanie trwała wieczność. Co kawałek robiłam przerwy, popijając kroplę wody i siadając na chodniku. Po minie Kuby , widziałam, że jest tym dość zmęczony tą sytuacją , lecz próbował tego nie okazywać. Byłam mu  bardzo wdzięczna za pomoc. W końcu nie każdy chłopak zachował by się w tak troskliwy sposób jak Kuba...

Po około dwudziestu minutach, byliśmy już na miejscu. Tak jak mówił mi wcześniej Kuba, jego rodzice wyjechali, więc dom był zupełnie pusty. Położyłam się na długiej sofie w salonie, wpatrując się w dość dużą kolekcję szklanych słoni, która stała na komodzie, gdzie stała również duża plazma.. Podziwiam osobę, która miała nerwy ustawić takie badziewie , od najmniejszego do największego. Ja osobiście, gdy miałabym coś takiego zrobić, poddałabym się po kilku sekundach. Nigdy nie miałam nerwów do robienia takich czynności.

W momencie, kiedy tak bezczynnie leżałam na sofie, Kuba próbował robić mi okład z małych kostek lodu. Z jednej strony czułam się lepiej, ponieważ ból tak bardzo się nie nasilał, ale z drugiej strony, kostki były okropnie lodowate, po czym moja ręka była cała mokra i siwa... Gdy stwierdziłam już , że nie chcę całego tego okładu, włączyłam telewizor i zaczęłam oglądać milionowy odcinek jakieś hiszpańskiej telenoweli. Kuba w tym czasie, przygotował dla nas spaghetti... 

W chwili gdy próbowałam się lekko podnieść z sofy, ktoś...

__________________________________________*__________________________________

Oczywiście musiałam zatrzymać W TAKIM MOMENCIE :) W kolejnym coś się wydarzy bardzo zadziwiającego ; ) Rozdział tak naprawdę planowałam napisać wczoraj, ale coś mi wypadło no i nic z tego nie wyszło :( Ale napisałam dzisiaj :) Kolejny postaram się dodać jak najszybciej! Czekajcie i czekam na wasze komentarze :)!