Rozdział XXXIV

- Błagam Cię Kuba. Czy to znowu kolejna tajemnica?!- zapytałam lekko podenerwowana.
- Nie, nie , nie... Nigdy nie miałem okazji z Tobą tak na poważnie porozmawiać o naszym związku. Chciałbym go umocnić przez tegoroczne wakacje - dodał tajemniczo, dotykając mojej dłoni.
- Może trochę jaśniej?- westchnęłam zdziwiona.

- W Londynie mieszka moja ciocia z wujekiem. Przez te wakacje, całe dwa miesiące będą pracować w innym kraju. Pomyślałem, że moglibyśmy zamieszkać na właśnie ten okres , razem w ich mieszkaniu. Przy okazji zaopiekowalibyśmy się domem i psem, którego posiadają - odrzekł z uśmiechem na twarzy.
- Przecież... To jest niemożliwe! Myślisz , że moja mama się na takie coś zgodzi?! Wątpię. Po za tym dwa miesiące to bardzo dużo czasu... - mruknęłam rozkapryszona.
- Pierwsza moja myśl na ten pomysł, była dokładnie tak sama, ale spójrz na to z innej strony... Twoja mama od dłuższego czasu spotyka się z Rafałem, więc myślę, że wolny dom sprzyja jej sytuacji. Będziesz pod moją opieką, więc będzie pewna, że nic Ci się nie stanie... Wyobraź sobie... Duży apartamentowiec w samym centrum miasta, basen na zewnątrz, jacuzzi i sauna w środku... Przecież to wymarzone wakacje!- prysnął pozytywną energią.
- Zgadza się, brzmi kusząco, ale... Sama nie wiem! Kuba, to raczej nieodpowiedni moment , aby rozmawiać na tak ważne tematy. Muszę to dokładnie przemyśleć, a jak widzisz mój stan zdrowia odmawia mi tego - powiedziałam kierując swój wzrok na prawą rękę, która była w gipsie.
- Dobrze. Dam ci trochę czasu na odpowiedz, ale musimy się pośpieszyć, bo moja ciocia i wujek chcą dać go pod opiekę mojej kuzynce, która zdemoluje go cały w jeden dzień.
- Daj mi jeden dzień. Muszę się z tym przespać i dopiero potem, zapytam o zdanie mojej mamy.
W tej chwili do sali weszła właśnie moja matka. Jej mina mówiła wszystko. Zanim cokolwiek chciała powiedzieć, postanowiłam się wytłumaczyć :
- Wiem, wiem, że to bardzo źle wygląda , ale to wszystko moja wina!- krzyknęłam wpatrując się na zszokowaną mamę.
- Jak do tego doszło?! Jeszcze w szkole?!- wrzasnęła zdenerwowana.
- Mamo... To nie stało się w szkole - oznajmiłam spokojnym głosem.
- To gdzie?! Czy ty... Czy ty poszłaś na wagary?!- burknęła ,domyślając się powoli co się tak naprawdę stało.
- W pewnym sensie tak...Ale to była moja decyzja. Po prostu nikogo z mojej klasy nie było! Nauczycielka nie pozwoliłam mi wrócić samodzielnie do szkoły, więc pomyślałam że ucieknę przez okno. Właśnie w taki sposób, złamałam sobie rękę - odparłam szybko.
- Czy ty zupełnie oszalałaś!... Chociaż o tyle dobrze, że pojechałaś od razu do szpitala - westchnęła.
- Właśnie tu też trochę było inaczej... - szepnęłam.
- Pojechałam z Kubą do jego mieszkania i... Tam pobiłam się z jego byłą dziewczyną, po czym upadłam na ziemie mdlejąc.
- Młoda panno , czy ty zupełnie oszalałaś?! Zabrakło ci szalonych przygód, czy zupełnie padło ci na głowę?! - prysnęła złością.
- Ale to... - jęknęłam ze łzami w oczach.
- Proszę Pani, to wszystko moja wina... To ja namówiłem Natalię, aby uciekła ze szkoły. To wszystko moja wina. Proszę, niech pani ją w żaden sposób niekara - wtrącił się niespodziewanie Kuba.
- Czyli to ty sprowadzasz moją córkę na złą stronę! Natalia, gdzie zniknęła twoja stara dusza w której pilnie się uczyłaś i nie sprawiałaś jakichkolwiek problemów?!
- Zabiłam ją. Nie mam już dziesięciu lat, aby przychodzić ze szkoły i odrabiać grzecznie do wieczora lekcje. Zrozum! Mam już szesnaście lat i mam prawo, kiedyś uciec ze szkoły, spotkać się z chłopakiem czy wyjść do clubu się pobawić! Zrozum to i zajmij się w końcu swoim życiem! - podniosłam głos, próbując przekonać na wszystkie sposoby moją rodzicielkę.
- Jak będziesz miała kiedyś dzieci, zrozumiesz co teraz czuję- oznajmiła bardzo spokojnie, wychodząc truchtem z sali.
- Nienawidzę jej - mruknęłam od razu,gdy zamknęła za sobą drzwi.
- Nie mów tak. Po prostu się o ciebie martwi... - dodał Kuba.
- To niech przynajmniej o ciut trochę wyluzuje - powiedziałam zirytowana.
- Na razie spróbuj się tym nie przejmować. Chcesz żebym został z tobą na noc? - zapytał smyrając mnie po lewej ręce.
- Nie fatyguj się. Poradzę sobie sama. Jakoś muszę przetrwać. W ogóle ile dni mam tu spędzić?- zapytałam zaciekawiona.
- Lekarz powiedział, że jak dobrze pójdzie, to jutro rano już wyjdziesz. Musisz się jednak na razie wzmocnić kroplówkami, bo jesteś osłabiona. Może w takim razie przynieś ci coś ze sklepu? - spytał.
- Zjadłabym jabłko - mruknęłam z lekkim uśmiechem.
- Coś jeszcze?
- Nie... Jak na razie nie mam na nic więcej ochoty. - stwierdziłam ze smutną miną.
- Okej. W takim razie ja za piętnaście minut będę. - oznajmił wychodząc z sali.
- Na razie - odpowiedziałam cicho.

***

W czasie, kiedy Kuba poszedł do sklepu po jabłko, ja leżałam nieruchomo na tym niewygodnym łóżku ,patrząc się w jeden punkt. Nie myślałam już nawet o kłótni pomiędzy mną , a mamą, lecz o propozycji , którą złożył mi Kuba. Niby to zwykły wyjazd, ale dla mnie znaczy to wiele zmian. Dwa miesiące to jednak bardzo dużo czasu. Inny język, inny kraj i zupełnie inni ludzie. Zupełnie inne życie. Jestem już prawie dorosła, więc moja mama ma niewiele do gadania. Przez tą całą kłótnie, coraz bardziej mam ochotę w ogóle nie pytać ją o zdanie, tylko wyjechać w pewnej chwili i nie zostawić jej, ani jednej wiadomości czy listu. Nie zasługuje na to.

Podczas gdy tak zastanawiałam się nad niektórymi rzeczami, zorientowałam się , że na stoliku obok łóżka, leży mój telefon. Postanowiłam, że zadzwonię do Domi i powiadomię ją o całym zdarzeniu. Załączając go, zauważyłam , że mam jedną nieodczytaną wiadomość od...

____________________________________*________________________________

Dawno nie pisałam, ale to dlatego że jak wracałam ze szkoły nie miałam na nic siły. Myślę, że będę pisać częściej w weekendy niż w tygodniu. Pewnie znowu będziecie się czepiać , że jest co tydzień rozdział, ale musicie zrozumieć pewne rzeczy, że moje życie nie kręci się TYLKO wokół bloga. Z tego co zauważyłam, dużo bloggerek kończy w roku szkolnym blogowanie. Ja tego nie chce zrobić, ponieważ wiem ,że zawiodłabym Was i nie miałabym po co wracać po przerwie. Niektóre osoby szanują to , że chociaż mam siłę i natchnienie napisać coś dla Was choć wcale nie muszę i nie czepiają się o czas czekania na rozdział. Fajnie pisać osobą, które nie wiedzą ile czasu i weny potrzeba aby cokolwiek mądrego napisać. To tyle na ten temat. Chciałam to napisać z powodu, że coraz częściej widzę komentarz "Przestaję czytać twojego bloga , bo rozdziały są rzadko i na dodatek krótkie". Cóż. To już Wasza sprawa czy chcecie czytać mój blog, czy też inny :) Do zobaczenia i na pewno dam znać , kiedy następny na moim FanPage ( KLIK ) i na ask'u ( KLIK ), więc osoby zainteresowane kolejnym zapraszam na podane stronki :)
Do następnego ; )