Rozdział XXXV

... Łukasz. Szczerze, to nie miałam jakiejkolwiek ochoty odczytywać od niego żadnych wiadomości, ale niestety moja ciekawość wygrała. Z jego sms'a wynikło, że nie może się doczekać naszego jutrzejszego spotkania... Żałosne. Pewnie będzie "mydlił oczy" przed Kubą, chcąc się na mnie odegrać za odrzucenie jego uczuć z mojej strony. Jeśli tak myśli, to grubo się myli. Jutrzejsze spotkanie jest odwołane! Nawet

gdybym nie była w szpitalu, to i tak by do niego nie doszło. Nie mogę dopuścić, aby Łukasz wygadał się o naszym pocałunku, który był w ogóle nie planowany i chaotyczny... Po krótkim namyśle na temat treści sms'a jakiego dostałam, odpowiedziałam szybko zdaniem : " Spotkania nie będzie.", po czym zablokowałam jego numer, aby nie pisał do mnie więc i dopytywał się o wszelkie szczegóły mojej decyzji.

***

Około dwadzieścia minut później, do sali wszedł zdyszany Kuba. Na jego widok, zmarszczyłam czoło i zdziwiona zapytałam :

- Co się stało?

- Nie zgadniesz kogo zobaczyłem w pobliskiej aptece! - krzyknął.
- A skąd niby mam wiedzieć? Kuba, rozmawiaj ze mną jak człowiek z człowiekiem - oznajmiłam zirytowana.
- Twoją mamę! - prysnął zdziwiony.
- No i co w tym dziwnego? Chyba każdy ma prawo iść do apteki. Nic nadzwyczajnego. - westchnęłam znudzona.
- Dobrze, ale jeszcze nie wiesz co ona tak kupowała- odrzekł pewny siebie.
- Tabletki na gardło? - zapytałam z lekkim śmiechem.
- Test ciążowy! - stwierdził zaskoczony.
- Bardzo śmieszne. Kuba, nie mam teraz humoru na jakiekolwiek żarty z twojej strony...- mruknęłam.
- Przecież ja nie żartuję. Dokładnie widziałem, napis "TEST CIĄŻOWY".
- Może ci się przewidziało. To jest niemożliwe, że moja mama może być w ciąży. Przecież ona...
- Ma chłopaka - przerwał mi szybko.
- No, ale przecież to nie oznacza, że zaraz musi być w ciąży! Dobra zakończmy ten temat. Uważam, że to zupełna pomyłka. Lepiej mi powiedz, czy kupiłeś mi to jabłko? - spytałam lekko zestresowana.
- Tak - odpowiedział wyjmując z małej reklamówki owoc.
W momencie , kiedy próbowałam ugryźć czerwone i twarde jabłko, do sali weszła Domi. Po jej minie było widocznie widać, że jest czymś bardzo zmartwiona. Oboje z Kubą , wpatrywaliśmy się w nią ze zaskoczoną miną , po czym powiedziałam :
 - Miałam do ciebie zadzwonić, jednak oczywiście zapomniałam to zrobić...
- Spokojnie. Nic się nie stało. Twoja mama o wszystkim mi powiedziała - odparła z lekkim uśmiechem na twarzy.
- Widziałaś się z moją mamą?! - zapytałam zdziwiona.
- No tak - burknęła pod nosem.
- W jakiej sprawie? - dodałam jeszcze bardziej zaciekawiona.
- W żadnej. Nie ważne. Powiedz mi lepiej jak się czujesz? - natychmiastowo zmieniła temat.
-  Bywało lepiej. Dzięki. - odpowiedziałam zamyślona.
- A u ciebie? Widzę, że nie najlepiej... - dodałam.
- Czemu niby tak uważasz. Bardzo dobrze... - mruknęła ze sztucznym uśmiechem.
- No przecież widzę po twojej twarzy , że nie wszystko jest tak jak powinno być.
- Może masz rację, ale... Nie chce teraz o tym rozmawiać. Teraz najważniejsze jest to, abyś szybko wyszła z tego nudnego szpitala i bezpiecznie wróciła do domu-  odparła.
- Lekarz powiedział Kubie, że jak dobrze wszystko pójdzie, to wyjdę już jutro rano.
- W takim razie super! - krzyknęła pełna entuzjazmu.
- Kuba, możesz nas zostawić na chwilę same?- zapytałam.
- Jasne - odpowiedział z uśmiechem, wychodząc szybko z sali.

***

Po tym jak Kuba opuścił salę, poprosiłam Dominikę, aby usiadła na skrawku szpitalnego łóżka i porozmawiała ze mną jak przyjaciółka z przyjaciółką.

- Sytuacja miedzy mną, a moją mamą jest znowu napięta. Proszę Domi, powiedz mi co ja mam zrobić, aby naprawić nasze relację... 

- A co się konkretnie stało?- spytała.

- Pokłóciłyśmy się o ten mój wypadek. Zezłościła się na mnie, że zamiast siedzieć w szkole, poszłam na wagary. Zachowuje się, jakbym popełniła jakieś straszne przestępstwo! - odparłam pełna goryczy.

- No tak... Ale z drugiej strony, to przecież twoja matka. Ma prawo się o ciebie martwić. Wydaje mi się, że powinnyście porozmawiać tak na poważnie i wyjaśnić sobie, co leży wam na sercu. 

- Przecież z nią nie da się rozmawiać na poważnie! W ogóle nie wiem czy będzie ze mną chciała teraz zamienić choć jedno zdanie...

- Na pewno będzie chciała. Przecież nie może być tak, że do końca życia nie zamienić ze sobą ani jednego słowa. Jeśli chcesz, mogę z nią pogadać i wytłumaczyć jej pewne sprawy , które cię irytują.- oznajmiła.

- Nie. Nie trzeba. I tak mam plan wyjechać na dwa miesiące z Kubą do Londynu, nie pytając ją nawet o zgodę. Ją to zupełnie nie powinno interesować. W końcu jestem już prawie pełnoletnia.- burknęłam.

- Natalia, czy ty słyszysz co mówisz? Masz dopiero szesnaście lat, a takie wyjazdy nie powinny podejmować małolaty jak ty. Kuba to kretyn, że zaproponował ci takie wakacje! 

- Zazdrościsz mi, że nie będę siedziała w domu całe wakacje jak ty, tylko poznawała nowe miasto, nowych ludzi i nowy język?! Jesteś żałosna, wiesz?

- Kuba to mój przyrodni brat i wiem, że nie jest na tyle odpowiedzialny, aby zabrać cię na tyle czasu do tak dalekiego miejsca. Przemyśl tą decyzję. - odrzekła wychodząc truchtem z pokoju.

- Co tu się stało? - zapytał Kuba, natychmiast kiedy Dominika wyszła z pomieszczenia.

- Nic takiego. Mała sprzeczka - burknęłam.

- Przecież widzę, że pokłóciłyście się o coś bardzo poważnego!- westchnął zdenerwowany.

- Wytłumaczę ci to kiedyś, ale na razie nie mam na to ochoty...

- Niech ci będzie. Kochanie ja muszę już iść, bo mam za pół godziny trening na którym muszę być obowiązkowo. Przyjdę jutro z samego rana. Obiecuję. - odparł całując mnie mocno w usta.

- Rozumiem. Kocham cię. - powiedziałam , żegnając go z daleka.

***

Przez resztę dnia, siedziałam bezczynnie czytając stare sms'y z telefonu. Głupie, ale dzięki temu na prawdę przesiedziałam nie nudząc się, około dwie godziny. Później jeszcze czytałam książkę, którą pożyczyła mi bardzo miła i sympatyczna pielęgniarka z oddziału.  Około godziny dwudziestej , zasnęłam pełna wrażeń i niemiłych doświadczeń, które nastąpiły dzisiejszego dnia.

***

Nastał ranek. Na szpitalnym korytarzu, słyszałam głośne chodzenie tutejszych pielęgniarek i lekarzy. Właśnie dzięki im, obudziłam się dokładnie o szóstej piętnaście. Choć byłam bardzo śpiąca, nie mogłam zasnąć po raz kolejny. W ustach czułam okropną susze, więc głośno zawołałam pielęgniarkę, która przechodziła koło mojej sali.

- Dzień dobry. W czym mogę pomóc?- zapytał miło, otwierając drzwi.

- Dzień dobry. Czy mogłabym prosić o szklankę wody? - zapytałam spragniona.

- Oczywiście. Za chwilkę przyniosę. - odparła , szybko truchtając do następnej, wołające osoby na oddziale.

Po około dwóch minutach, moje pragnienie zostało ugaszone, po czym dostałam do tego jeszcze kromkę chleba z masłem i serem. Mają szczęście , że nie położyli mi jakieś wędliny, albo nie posmarowali ohydnym pasztetem...

Po zjedzeniu śniadania, dokańczałam czytanie cudownej książki, której użyczyłam mi pani Wanda. Kiedy jestem w domu, nie za często zdarza mi się czytać książki. Chyba, że jest to lektura, która musi być koniecznie przeczytana. Dzięki pani Wandzie, zacznę chodzić do biblioteki w naszej szkole i z wielką radością wypożyczę kilka, dobrych książek ...

Gdy byłam na przedostatniej stronie mojego romansidła, do sali niespodziewanie weszła moja mama. Spojrzałam się na nią z poważną miną, po czym wydusiłam z siebie przywitanie:

- Cześć.

- Witaj córeczko - odpowiedziała bardzo słodko.

- Jak się czujesz? - zapytała siadając na skrawku łóżka.

- Lepiej. Mam nadzieję, że za godzinę mnie wypuszczą. Bynajmniej tak powiedział lekarz, kiedy był tu z samego rana... - oznajmiłam z lekkim uśmiechem.

- To wspaniale! Słuchaj córciu, przepraszam cię za moje wczorajsze zachowanie. Postąpiłam wobec ciebie bardzo chamsko. Nie powinnam się na ciebie tak gniewać. Wybaczysz mi? 

- Rozmawiałaś z Dominiką?- zapytałam zaskoczona jej zachowaniem.

- Tak, ale to nie zupełnie jej zasługa. Przemyślałam sobie to kilka razy i zorientowałam się, że nie powinnam cię już traktować jak małą dziewczynkę. 

- Wybaczę ci, ale... Wytłumacz mi co robiłaś wczoraj w pobliskiej aptece?

____________________________________________*__________________________________

Po tygodniowej przerwie, w końcu mi się udało :) Co sądzicie? Starałam się, aby był długi ;) Jak myślicie, co będzie w kolejnym rozdziale ? Będzie dość niespodziewane, to co się wydarzy :P Ale oczywiście nie zdradzę ;) Kolejny oczywiście postaram się napisać za tydzień.

Wszelkie pytania i wątpliwości tutaj - > ASK

Do następnego :)!