Rozdział XLI

Na kanapie, ujrzałam obciskającą się Julię z jakimś nieznanym mi typem. Ogromnie się ucieszyłam, że nie jest to Kuba. Spoglądając się dookoła, nie zauważyłam Kuby, co spowodowało, że serce zaczęło mi jeszcze mocniej bić. Stanęłam twardo na środku pokoju i z poważną miną zapytałam:

- Gdzie jest mój chłopak?

- Pojechał do twojego domu, aby się z tobą zobaczyć - odpowiedziała Julia.

- Co?! Przecież ja ciągle siedziałam w altance na dworze! - mruknęłam zirytowana.

- Łukasz stwierdził, że pojechałaś taksówką do domu - burknęła.

W tym momencie, całe ciało zaczęło mi się gotować. Doszłam do wniosku, że to wszystko sprawa Łukasza. Ta cała "impreza" i wprowadzenie w błąd Kubę. Po prostu on tą całą intrygą od samego początku do końca zaplanował! Skierowałam ognisty wzrok na Łukasza, podbiegając do niego i wręczając mu "liścia" w twarz. Emocje jakie były we mnie, nie mogłam inaczej wypuścić. Należało mu się! Najchętniej powtórzyłabym to dziesięć raz, lecz chciałam jak najszybciej wrócić do domu i wyjaśnić sobie wszystko z Kubą. Wyjęłam z torebki telefon, po czym zadzwoniłam po taksówkę. Próbowałam się dodzwonić do Kuby, ale niestety numer był ciągle poza zasięgiem...

Czekając kilka minut na transport, chodziłam pokonywając parę kroków tam i z powrotem. Już nie byłam tak bardzo wściekła na Łukasza, lecz chciałam jak najszybciej spotkać się z Kubą. Najgorsze było to, że w pewnych momentach ,wierzyłam Łukaszowi, że pomyliłam się co do Kuby. Zachowałam się jak idiotka! Jeszcze kilkanaście minut temu, w głowie miałam tylko jedno. Jak powiedzieć Kubie, że między nami już koniec. Teraz wiem już, że nigdy nie nasunie mi się tak myśl do głowy.

                                                                            ***

Kiedy dotarłam pod swój dom, modliłam się tylko oto, aby Kuba jeszcze tam był. Przecież równie dobrze, mógł sobie pojechać już do domu. Było już zupełnie ciemno, więc wśród kilkunastu aut stojących na chodniku, nie mogłam zobaczyć, czy wśród nich jest auto Kuby. Została mi tylko nadzieja, że zobaczę go siedzącego w salonie przy ciepłej herbacie, przygotowanej przez moją mamę...

- Już jestem! - krzyknęłam uchylając drzwi domu.

- Dziecko, gdzieś ty się podziewała?! - westchnęła zagubiona mama.

- Wiem, miałam być wcześniej, ale przytrafiło mi się kilka niemiłych sytuacji. Przepraszam. - odparłam, próbując rozglądać się po salonie, czy czasami nie ma tam Kuby.

- No już dobrze, ale obiecaj mi, że więcej nie będę musiała się o ciebie martwić - powiedziała, zalewając kubek gorącej czekolady. 

- Obiecuję - odpowiedziałam szybko.

- Zrobić ci herbatę? A może chcesz coś do jedzenia? - zapytała miło.

- Nie dziękuję. Idę do swojego pokoju, bo jestem zmęczona - odparłam zmartwiona.

- Masz gościa w pokoju. Postanowił, że poczeka na ciebie w twoim pokoju.

- Kto to? - zapytałam zdziwiona.

- Idź zobacz - odpowiedziała tajemniczo.

Szczerze, to nie miałam ochoty na żadne wizyty. Byłam załamana tym, że nie spotkałam się z Kubą.

Gdy powoli wchodziłam po schodach, pojedyncze łzy spadały mi na policzkach. Miałam ochotę wtulić się w poduszkę i zamknąć się na tydzień w pokoju. Kiedy otwarłam drzwi mojej sypialni, na łóżku siedział Kuba. Moja mina, gdy go ujrzałam była bezcenna. Nie wiedziałam, czy wskoczyć mu w ramiona, czy zacząć jeszcze bardziej płakać. Przez kilka sekund, wpatrywaliśmy się w siebie bez jakichkolwiek emocji, po czym Kuba odparł zachrypniętym głosem:

- Kocham cię.

To co usłyszałam było niesamowite. Nie było to pierwsze "Kocham cię" jakie usłyszałam z jego ust, lecz było to pierwsze wyznanie, które było tak prawdziwe i piękne. Mówiąc to ,wpatrywał się we mnie jak w diament. W moim brzuchu poczułam milion motyli, a na twarzy ukazały się rumieńce.

Podbiegłam do niego szybko, po czym mocno go przytuliłam, wyszeptując "Ja ciebie też".

- Dopiero teraz zauważyłem, że Łukasz planował zniszczyć nasz związek. Ta cała Julia, wygadała się, że Łukasz ją poprosił, aby trochę zakręciła mi w głowie. Natalia, ogromnie cię przepraszam!

- To ja cię przepraszam, że wciągnęłam cię w to wszystko! Nie wiedziałam, że znajomość z Łukaszem, tak się potoczy. Chcę już wyjechać z tobą do Londynu i spędzić z tobą najpiękniejsze chwile mojego życia. Tak bardzo cię kocham! - wykrzyknęłam ze łzami w oczach.

- Do wakacji już niewiele czasu... W Londynie będzie cudownie. Tylko Ty i Ja... No i jeszcze Dominika, ale z nią nie będzie żadnego problemu. - zaśmiał się lekko, trzymając moją dłoń.

- Właśnie! Byłbym zapomniał! Mam coś dla ciebie... - dodał, szukając czegoś po kieszeniach.

- Miałem ci to wręczyć na imprezie, ale... Sama wiesz jak wyszło... - powiedział, wyjmując trzymając coś w dłoni.

- Co to jest? Naszyjnik? - zapytałam zdziwiona.

- Dwa naszyjniki. Jeden dla mnie, drugi dla ciebie. Mają zawieszki, które są połówkami serca.

- Co oznaczają inicjały I.M ?

- Internetowa Miłość. To w końcu, dzięki Internetowi, mogliśmy się poznać. Nie ważne jak daleko będziemy od siebie, zawsze będziesz miała cząstkę mnie przy sobie. - odrzekł, zakładając mi na szyję, naszyjnik.

- Nikt i nic nas nigdy nie rozdzieli. Na zawsze jesteśmy sobie przeznaczeni...

 

__________________________________________*__________________________________

 

I TAK DOTRWALIŚMY DO SAMEGO KOŃCA OPOWIADANIA !!!!! :)

Mam nadzieję, że osoby, które przeczytały wszystkie rozdziały będę zadowolone z mojej pracy! :)

Mam nadzieję, że choć połowie będzie smutno, że już koniec opowiadania o Internetowej Miłości. ALEEEE... JEŚLI PODOBAJĄ WAM SIĘ OPOWIADANIA PISANE PRZEZE MNIE, TO NAPISZCIE CZY CHCE ABYM JAKIEŚ KOLEJNE OPOWIADANKO WAM NAPISAŁA :) MAM JUŻ MILION POMYSŁÓW NA NOWE, LECZ NIE WIEM CZY CHCECIE CZYTAĆ JESZCZE MOJE WYPOCINY... JAKBY WIĘKSZOŚĆ BYŁA NA TAK TO ZACZNĘ PISAĆ WE FERIE, KTÓRE BĘDĘ ZANIEDŁUGO ;) JEŚLI CHODZI O OPOWIADANIE "FAŁSZYWA PRZYJAZN" BEDE JE DOKAŃCZAŁA W WOLNE WEKEENDY. WIĘC ŚLEDZCIE NA BIEŻĄCO BLOGA... :)

TRZYMAJCIE SIĘ CIEPLUTKO :* PAPA :* I CZEKAM NA ODZEW Z WASZEJ STRONY!:)

Zapraszam na mojego aska , gdzie odpowiadam na każde Wasze pytanie ;)

http://ask.fm/cherytalk